برچسب: پرینت

خانواده یعنی جایی که زمان بسیاری از عمر ما در آنجا سپری می‌بشود و مقدار خوشبختی و رضایت ما از زندگی، به مقدار بسیاری به شرایط خانواده و کیفیت روابط شکل یافته در آن وابسته است. خانواده همان جایی است که تکه مهمی از سرنوشت بزرگسالان آینده‌ی اجتماع در آنجا رقم می‌خورد. امروزه، سبک زندگی مدرن، مشغله‌های زیاد و زمان‌های کم و دلایل متعدد دیگر، رُکن خانواده‌ را با چالش‌های بسیاری روبه رو ساخته است. انسان به طور طبیعی به نشاط، راحتی و لذت گرایش دارد و اگر خانواده این نیاز را برای او فراهم نکند، امکان پذیر که آن را در جاهای فرد دیگر بجوید که در نهایت به تضعیف یا فروپاشی خانواده و روابط خانوادگی منجر بشود. اما نگه داری و تحکیم نشاط و صمیمیت در خانواده نیاز به دانش و توانایی دارد. در این مقاله می‌بینیم چه کارهایی می توان انجام داد تا خانواده ای مهربان داشته باشیم. سپس هم به شما ۲۰ راه حل می‌دهیم؛ کارهایی را که با انجام دادن آنها می توانید هر یک از اعضای خانواده تان را شاد کنید!

به طور منظم باهم غذا بخورید

در قبل‌ای نه چندان دور، دور هم نشستن و باهم غذا خوردن یکی از اصول ثابت خانواده‌ها می بود. باهم غذا خوردن اهمیت، معنی و کارکرد بسیاری دارد. مهم‌تر از همه این که اعضای خانواده همدیگر را می‌بینند و باهم سخن می‌زنند و از احوال همدیگر باخبر خواهد شد. امروزه به علت حالت کار و تحصیل، احتمالا مقدور نباشد که با اعضای خانواده خود به‌زمان همه قولهای غذایی در کنار هم باشید، اما حتی‌الامکان تلاش کنید که حداقل یک وعده در روز را باهم غذا بخورید. زمان صرف غذا تلویزیون را خاموش کنید و موبایل‌ها را کنار بگذارید. هیچ زمان بچه‌ها را عادت ندهید که موقع تماشای تلویزیون غذا بخورند، وگرنه دیگر هیچ زمان آن‌ها را سر سفره اشکار نخواهید کرد. زمان قولهای غذایی فرصتی مورد قیمت برای دیدن همدیگر، سخن بگویید کردن و استراحت است، این زمان را هیچ زمان از دست ندهید.

نظریات خود را باهم در بین بگذارید

به گفتن والدین تلاش کنید که همیشه نظر اعضای خانواده را در عرصه‌های گوناگون جویا شوید. نظرخواهی از کودکان، نوجوانان و جوانان تأثیر بسیاری در عزت نفس آن‌ها خواهد داشت. برای تصمیم‌گیری در هر موردی تلاش کنید نظر تک‌تکِ افراد خانواده را سوال کنید. منظور این نیست که حتماً بر مطابق نظر آنها تصمیم بگیرید. تصمیم نهایی را خودتان، به گفتن والدین، بگیرید اما تلاش کنید نظر آنها را هم به دقت بشنوید و دلایل‌شان را بازدید کنید و اگر نظر ایشان به‌نظر سودمند می بود، در تصمیم‌گیری خود از آن منفعت گیری کنید. این کار به آنها این مطلب را می‌دهد که شما برای نظرشان احترام قائل هستید و بدین ترتیب حس با مورد قیمت بودن و عزت‌نفس را در ایشان تحکیم می‌کنید. برخی تصمیم‌گیری‌ها را بر مسئولیت‌ی فرزندان خود بگذارید. برای مثالً برای صرف شام قرار است بیرون بروید. تصمیم در رابطه این‌که در کجا غذا بخورید را به آنها واگذار کنید، اما باز هم علت‌شان را بازدید کنید.

این نوع شراکت در اظهارِنظر و تصمیم‌گیری، توانایی افراد در برقراری ربط، سخن بگویید کردن، استدلال کردن و تصمیم‌گیری را، به اختصاصی در کودکان، زیاد تحکیم می‌کند. این چنین نظرخواهی از بچه‌ها علتمی‌بشود که شناخت بیشتری از آنها اشکار و صمیمیت خود را با آنها تحکیم کنیم. از طرف دیگر، این‌کار علتیادگیری زیاد تر خودمان می‌بشود. نظر بچه‌ها در برخی موارد زیاد خلاقانه، هوشمندانه و خردمندانه است. اگر فضای راحت و بدون پیش‌قضاوت را برای اظهار‌نظر آنها فراهم کنیم، نظرهای ایشان می‌تواند زندگی خانوادگی را غنی‌تر کند و شور و حال تازه‌ای به آن ببخشد.

زمان‌های شاد بودن را به حداکثر برسانید

بهتر است که در خانه از هر فرصتی برای شاد‌ بودن منفعت گیری کنیم. می‌توان به بهانه‌های گوناگون جشن و سرور مختصری برقرار کرد. بهتر است این اندیشه را به فرزندان خود منتقل کنید که خندیدن و شاد‌بودن علت نمی‌خواهد. هیچ‌گاه نشاط را در ذهن آنها با داشتن امکانات خاص پیوند نزنید و شرطی نکنید، در‌غیرِ اینصورت آنها همیشه برای شاد بودن شرط و شروط خواهند گذاشت، برای مثالً:

فقط اگر فلان اسباب‌بازی را داشته باشم، شاد می‌شوم.

فقط اگر در فلان رشته قبول شوم، خوشحال می‌شوم.

فقط اگر فلان کار را به دست آورم، خوشحال خواهم می بود.

فقط اگر با فلان کس ازدواج کنم، خوشبخت می‌شوم.

این شرط گذاشتن برای نشاط و خوشبختی، یکی از دلایل مهم غمگینی و افسردگی تعداد بسیاری از آدم‌ها است. بعد تلاش کنید که خنده و نشاط را به عادتی روزمره تبدیل کنید و هیچ فرصتی را برای شاد بودن در کنار همدیگر از دست ندهید.

شوخ‌ طبعی را تشویق کنید و به خودتان بخندید

یکی از راه‌های تشکیل نشاط و خنده در خانواده، شوخ‌طبعی است و بهترین راه رسیدن به آن، این است که به خودمان بخندیم؛ به اشتباهاتی که مرتکب شده‌ایم، به ماجراهای خنده‌داری که برای‌ ما پیش آمده است. به گفتن پدر یا مادر روی حس شوخی و طنزپردازی خود کار کنید و ببینید که به‌ چه‌طریق می‌توانید علتخنده و نشاط افراد خانواده شوید. شوخ‌طبعی تأثیری متعادل کننده در شخصیت دارد و حس صمیمیت و دوستی را به افراد خانواده منتقل می‌کند. خنده یکی از بزرگ‌ترین تفریحات انسانی و ریشه‌دار‌ترین تفاوت بین انسان‌ها و دنیای حیوانات است.

برخی افراد در گفتن لطیفه توانایی بالایی دارند اما برای خنداندن افراد خانواده ملزوم نیست که حتماً کمدین باشیم، ما همیشه می‌توانیم به خودمان بخندیم. هم‌نشینی با افراد جدی طبق معمولً آزاردهنده است. اگر بعضی اوقات بتوانید به خودتان بخندید، دیگران را هم تشویق می‌کنید که به شما بخندند. بدین ترتیب شما علتنشاط آنها می‌شوید و صمیمیت بیشتری بین افراد خانواده تشکیل می‌بشود.

بر نقاط مثبت شخصیت اعضای خانواده تمرکز کنید

خانواده بر رابطه‌ی بین اعضای آن محکم است. فرد فردِ اعضای خانواده، افرادی منحصر به‌فرد می باشند. همیشه تفاوت روحیات و خلق‌و‌خوها را در نظر داشته باشید. شما امکان پذیر از برخی خصوصیات افراد خانواده‌ی خود خوشتان نیاید و آنها هم همین‌طور. اگر قرار باشد روی موارد ناخوشایند شخصیت افراد تمرکز کنیم به شادمانی و صمیمت خانوادگی لطمه خواهیم زد. بعد همیشه روی نقاط مثبت شخصیت افراد خانواده تمرکز کنید. تحقیقات مشخص می کند که این نوع برخورد، یعنی تمرکز و دقت به رفتارهای مطلوب افراد و تائید و تشویق این موارد، بهترین روش برای افزایش و تحکیم رفتارهای مطلوب و افت و تضعیف رفتارهای نامطلوب است. به اختصاصی در رابطه کودکان، منفعت گیری از دقت و تشویق رفتارهای مطلوب و بی‌توجهی به رفتارهای نامطلوب، تأثیر تربیتیِ زیاد بالایی دارد. با تمرکز بر حرکت و خصلت‌های مطلوبِ افراد خانواده، به مرور ذهنیت مثبت‌تری نسبت به آن‌ها اشکار می‌کنیم که در رابطه‌ی ما با آنها به‌شکلِ صمیمیت و دوستیِ زیاد تر نمود اشکار می‌کند.

به زمان نیاز در کنارشان باشید

هر گاه که عضوی از اعضای خانواده به شما نیاز داشت، حتماً تلاش کنید در کنارش باشید. این‌ اوقات، لحظات حساس و خاصی است و امکان دارد که دیگر زمان جبران پیش نیاید. برای مثالً اگر به جشن آخر سال کودکستان دعوت شده‌اید، حتماً در آن شرکت کنید. این احتمالا از نظر شما اتفاق مهمی نباشد اما امکان پذیر از دید کودک شما معنی بسیاری داشته باشد و احتمالا عدم وجود شما لطمه‌ی عاطفی شدیدی به او داخل کند. این را باید به شکل یک فرهنگ خانوادگی درآورد که هر زمان یکی از اعضا به وجود سایرین نیاز داشت، حتماً همه آن را در برتری برنامه‌های خود قرار دهند و همه تلاش خود را برای وجود و شراکت به‌انجام رسانند.

قدر این گونه لحظات را بدانید و شراکت در هیچ یک از شرایط مهم خانوادگی را از دست ندهید. به یاد داشته باشید که در زندگی، انجام ندادن کارهای خوب و از دست‌دادن زمان‌های مورد قیمت، مدام تأسف‌بار است. بعد تا جایی که می‌توانید تلاش کنید همیشه در این چنین مواقعی در کنار عزیزان خود وجود داشته باشید و دقت و علاقه‌ی خود را عملاً به آنها نشان دهید.

احساسات خود را به روشهای گوناگون نشان دهید

عکس العمل تعداد بسیاری از ما انسان‌ها به یک شیوه‌‌ی خاص از ابراز احساسات به‌صورت شرطی است. برای مثالً همیشه حس خود را به شکل کلامی گفتن می‌کنیم. هر فردی به نوع خاصی از مطلب‌های عاطفی عکس العمل مشخص می کند. اگر همسر یا فرزند شما از نوع افرادی باشند که به مطلب‌ لمسی عکس العمل نشان خواهند داد، ابراز احساسات کلامی شما، هر چه مقدار هم که شورانگیز باشد، تأثیر بسیاری روی آن‌ها نخواهد داشت. بعد، تلاش کنید که حس خود را به روشهای متفاوت نشان دهید.

برای ابراز احساسات در خانواده حد‌و‌مرزی قائل نشوید. خانواده باید امن‌ترین جایی باشد که اعضای آن بتوانند خود را همان‌طوری که می باشند، به‌دور از هرگونه خودسانسوری و سرکوب، نشان دهند. افراد باید یقین باشند که به علت ابراز احساسات خود، مورد قضاوت، تهدید، تنبیه یا سوءاستفاده قرار نخواهند گرفت. بعد به راه حلهای گوناگون از جمله با زبان کلامی و زبان بدن و دیگر روشها احساسات‌تان را به اعضای خانواده‌ی خود ابراز کنید. برخی از افراد می‌گویند که در صورت ابراز احساسات امکان پذیر فرد روبه رو لوس و ازخودراضی بشود. اگر شما دیگر اصول رفتاری را مراعات کنید یقین باشید که این چنین نخواهد شد و فرزند یا همسر شما بابت ابراز حس صادقانه‌‌ای که به ایشان کرده‌اید قدردان شما نیز خواهند می بود.

به آن‌ها بگویید که دوستشان دارید

«دوستت دارم» قدرتمندترین و تأثیرگذارترین جمله‌ای است که یک نفر می‌تواند به فرد روبه رو خود بگوید. اما طبق معمولً بعد از گذشت مدتی از زندگیِ مشترک این جمله کمتر و کمتر در بین همسران شنیده می‌بشود. همان گونه که در رابطه قبلی نیز اشاره شد، شما می‌توانید این جمله را به روشهای متغیری ابراز کنید، اما همیشه از نوع کلامی آن نیز منفعت گیری کنید. یقیناً، باید این جمله را با همه وجود ابراز کنید. ما اینجا پیشنهاد نمی‌کنیم که نقش بازی کنید یا افراد خانواده‌ی خود را فریب دهید. به این علت اگر حس علاقه‌ی واقعی به همسر یا فرزند خود ندارید، به طوری که نمی‌توانید به شکل صادقانه و از صمیم قلب این جمله را به آن‌ها بگویید، باید روی خودتان کار کنید و احتمالا بهتر باشد از یک مشاور خانواده پشتیبانی بگیرید.

گفتن این جمله تأثیر زیاد بسیاری در تحکیم روابط خانوادگی دارد. با این حال، تعداد بسیاری از افراد اهمیتی به آن نمی‌دهند. برخی مردها به خصوص در سنین بالاتر، آن را کسرِ شأن خود می‌دانند. به دلایل گوناگون، تعداد بسیاری از مردم در گفتن این جمله به عزیزان خود مشکل دارند و برخی نیز آن را فراموش می‌کنند. این افراد طبق معمولً نمی‌دانند که گفتن مکرر این جمله در تحکیم روابط، صمیمیت و استحکام خانواده چه مقدار مهم است.

برای بازی‌های خانوادگی و دسته‌جمعی برنامه‌ ریزی کنید

بازی و تفریح خانوادگی یکی از اساسی‌ترین عوامل تحکیم نشاط و صمیمیت در خانواده است. فقط کودکان نیستند که به بازی نیاز دارند. درون هر کدام از ما کودک پنهانی وجود دارد که نیاز به تفریح، بازی‌گوشی و شیطنت دارد. به این علت، بعضی اوقات باید با همسر و فرزندان خود به بازی بپردازیم. زمان بازی تفاوت‌ها فراموش می‌بشود و طبق معمولً زخم‌های عاطفی و احساسی بهبود می‌یابد. در بازی، به کودک درون خود زمان تفریح و لذت می‌دهیم. حتی بازی‌های فکری و به ظاهر جدی نیز این کارکرد را دارند. نیچه فیلسوف شهیر آلمانی می‌گوید: «خودِ واقعیِ انسان، فقط به‌زمان بازی‌کردن نمایان می‌بشود.» بازی فرصتی است تا همه نقش‌ها و نقاب‌های تحمیلی را کنار بزنیم و خودِ خودمان باشیم، همان‌گونه که واقعاً هستیم.

در زندگی امروزی، نداشتنِ زمان و دچار بودن فقط بهانه‌ای است که زمان این نوع شراکت و لذت‌های خانوادگی را از خود و افراد خانواده کوتاه کنیم. اما با برنامه‌ریزی می‌توان حداقل یک ساعت در هفته، برای مثالً تعطیلات آخر هفته را به بازیِ خانوادگی تعلق داد. بزرگ‌ترها طبق معمولً بهانه‌های خوبی برای بازی‌نکردن دارند. اما آنها باید بر بهانه‌ها و منیّت خود تسلط کنند و با بچه‌ها و جوانان بازی کنند. باید یاد بگیریم که بعضی اوقات مجدد کودک شویم، همانند یک کودک عمل کنیم تا به خود و عزیزان‌مان، وقتی برای نشاط، لذت، رهایی و آسودگی‌خاطر هدیه کنیم.

بعضی اوقات آنها را شگفت‌زده کنید

هر‌ از بعضی اوقات، موقعیت‌هایی تشکیل کنید تا اعضای خانواده‌ی خود را شگفت‌زده بکنید. با بالا رفتن سن، لذتی که از سخاوت و ابراز حس به‌دست می‌آوریم به‌مراتب زیاد تر از لذتی است که از چشم به راه ماندن و دریافت‌کردن نصیب‌مان می‌بشود. به این علت هنگامی که در موقعیتی غیرمنتظره و شگفت‌آور هدیه‌ای دریافت کنیم، شوق و لذت بسیار‌ای برای‌ ما خواهد داشت. این نوع حرکات، خانواده را به شدت باهم صمیمی و نزدیک نگاه می‌دارد. هر از چند بعضی اوقات، با این نوع اتفاقات‌هایِ خوشایندِ غیرمنتظره‌ جهتِ تشکیل شوق و شگفتی در خانواده‌ی خود شوید.

در تماس باشید

به علت سبک زندگی جدیدی که توانایی می‌کنیم، گرفتاری‌های شخصی روزافزون و زمان‌های کمترِ با هم بودن، اعضای خانواده‌ها را روزبه‌روز از همدیگر دورتر می‌کند. امکان پذیر که اعضای خانواده‌ی شما به دلایل گوناگون از هم دور باشند. در این چنین شرایطی، به روشهای گوناگون تماس و ربط خود را با آنها نگه داری کنید. به آن‌ها مطلب بفرستید، زنگ بزنید و بعضی اوقات نیز حتما به ملاقات آنها بروید. اجازه ندهید که «از دل برود هر آنکه از دیده برفت» حکایت زندگی شما بشود.

خانواده‌ی خود را تحسین کنید

از خود سوال کنید که آیا برای تعریف و تحسین از خانواده‌ی خود، نیاز به زمان یا شرایط خاصی است؟ از اعضای خانواده خود چه انتظاری دارید؟ آیا به گفتن پدر و مادر از فرزندان خود بیشتر از اندازه انتظار دارید؟ آیا آنها را تحت سختی قرار داده‌اید تا به دستاوردی برسند و آیا از این راه، می‌خواهید حس غرور و رضایت کنید؟

هر قدر که سطح توقع کمتری از فرزندان خویش درمورد‌ی همسویی آنها با خواسته‌های ما وجود داشته باشد و آنان را در جهت علایق و توانمندیهای خودشان تشویق کنیم، بی‌شک نتایج بهتری حاصل خواهد شد. اگر انتظار بیشتر از حد از فرزندان خود داشته باشیم، با این کار سختی و استرس بسیاری را به آنان تحمیل کرده‌ایم. بعضی اوقات والدین بیشتر از اندازه به فرزندان خود وابسته می باشند و به‌نوعی با آنها هم‌هویت خواهد شد. این نوع وابستگی برای هر دو طرف مخرب است.

همیشه برای داشته باشید که آنان انسان‌های مستقلی می باشند و ماموریت‌ی شما فقطً «محبت، حمایتو رهاکردن» است. بعد باید آنها را همان‌طوری که می باشند بپذیریم و به جای این که به جستوجو فرصتی برای انتقاد و کشف اِشکال باشیم، از هر فرصتی برای تحسین و تمجید از خانواده‌ی خود منفعت گیری کنیم.

خلق سنت‌ها و آیین‌های خانوادگی خاص

همه ما نیاز به ریشه‌هایی داریم که به ما حس تعلق خاطر و امنیت بدهد. خلق سنت‌های خاص خانوادگی – چه کوچک و چه بزرگ – می‌تواند این حس را تحکیم کند. این سنت‌ها می‌تواند شامل یک شب فیلم خانوادگی ثابت در هفته؛ یک بازی رومیزی ماهانه؛ یک دورهمی اختصاصی برای جشن گرفتن پیروزی‌های کوچک؛ یک مراسم سالانه برای کاشت درخت؛ یا حتی یک روش خاص برای گفتن “شب بخیر” باشد. این آیین‌ها، خاطرات مشترک می‌سازند و پیوندهای عاطفی را محکم‌تر می‌کنند؛ چون هر عضو می‌داند که بخشی از یک چیز منحصر به فرد و مورد قیمت است.

به فرزندان خود مسئولیت و استقلال بدهید

برای تحکیم عزت نفس و حس مورد قیمت بودن در کودکان و نوجوانان، ملزوم است به آن‌ها مسئولیت‌های مشابه با سنشان بدهید. اجازه دهید در کارهای خانه شراکت کنند؛ برای خودشان تصمیم بگیرند ( یقیناً در چارچوب‌های اشکار)؛ و عواقب تصمیماتشان را توانایی کنند. این کار به آن‌ها این مطلب را می‌دهد که اعضای مهم و تأثیرگذاری در خانواده می باشند و به رشد توانایی‌های حل قضیه و مطمعن به نفسشان پشتیبانی شایانی می‌کند.

مدیریت سالم تعارضات و اختلافات

هیچ خانواده‌ای بدون اختلاف و او گفت و گو نیست و این کاملاً طبیعی است. مهم این است که چطور با این تعارضات روبه رو شویم. به جای سرکوب کردن یا داخل شدن به نزاع‌های تخریبی، به اعضای خانواده بیاموزید که چطور احساسات خود را به روشای محترمانه و سازنده گفتن کنند. گوش دادن فعال به سخن‌های یکدیگر، تلاش برای همدلی، و یافتن راه‌حل‌های مشترک به جای اصرار بر “حق با من است”، می‌تواند حتی از دل اختلافات، فرصتی برای رشد و فهمیدن عمیق‌تر روابط بسازد.

اهمیت بخشش و رها کردن کینه‌ها

نگه داری کدورت‌ها و کینه‌ها در خانواده، همانند سمی است که کم کم روابط را از بین می‌برد. انسان‌ها نادرست می‌کنند و امکان پذیر ناخواسته به یکدیگر صدمه برسانند. در محیط خانواده، یادگیری توانایی بخشش و رها کردن دلخوری‌ها زیاد حیاتی است. این به معنی نادیده گرفتن اشتباهات نیست؛ بلکه به معنی پردازش آن‌ها، گفتگو درمورد‌ی آن‌ها و در نهایت انتخاب گذشت برای نگه داری اسایش و پیوند خانواده است. بخشش به ما پشتیبانی می‌کند تا از بار منفی قبل رها شده و به سمت آینده‌ای روشن‌تر حرکت کنیم.

تشکیل یک فضای امن برای گفتن احساسات

خانواده باید پناهگاهی امن باشد که هر کس بتواند بدون هراس از قضاوت، تمسخر یا تنبیه، احساسات واقعی خود را گفتن کند – چه نشاط، چه غم، چه خشم یا ناامیدی. به اعضای خانواده خود مطمعن دهید که احساساتشان معتبر است و شما برای فهمیدن آن‌ها تلاش می‌کنید. این فضای امن، تبدیل صداقت زیاد تر، صمیمیت عمیق‌تر و سلامت روانی بهتر برای همه می‌بشود.

به همدلی و فهمیدن متقابل اهمیت دهید

توانایی قرار دادن خود به جای فرد دیگر و تلاش برای فهمیدن دیدگاه و احساسات او، سنگ بنای هر رابطه‌ی سالمی است. در خانواده، فعالانه همدلی را تمرین کنید. هنگامی یکی از اعضا با مشکلی روبروست، تلاش کنید فقط به او گوش دهید؛ بدون این که فوراً راه‌حل اراعه دهید یا قضاوت کنید. پرسیدن “چه احساسی داری؟” و “چطور می‌توانم کمکت کنم؟” به جای “چرا این کار را کردی؟”، می‌تواند تفاوت بزرگی در حس نزدیکی تشکیل کند.

به حریم شخصی یکدیگر احترام بگذارید

همانطور که قبلاً اشاره شد، احترام به حریم شخصی هر فرد در خانواده زیاد مهم است. این به معنی داشتن فضایی برای خود، زمان برای تنهایی، و قوت انتخاب در رابطه این که چه اطلاعاتی را با چه فردی به اشتراک بگذاریم. والدین باید به اتاق، وسایل شخصی و فضای مجازی فرزندانشان احترام بگذارند و از تجسس و کنترل بی‌رویه پرهیز کنند. همینطور، فرزندان نیز باید به حریم خصوصی والدین خود احترام بگذارند. این احترام متقابل، مطمعن را افزایش داده و به هر فرد پشتیبانی می‌کند تا هویت جدا گانه خود را در بستر خانواده نگه داری کند.

بعضی اوقات ما آن‌چنان دچار امور کاری و مشغله‌های روزمره هستیم و در چرخه‌ی مکانیکیِ «کار – خواب – کار» دچار می‌شویم که مقصد از زندگی را فراموش می‌کنیم. برخی از افراد اهمیت زیاد بسیاری برای کار خود قائل می باشند و خود را تحت سختی بسیاری قرار خواهند داد تا به هر قیمتی به پیروزی دست‌یابند. بعضی اوقات ساعت‌ها در سر کار خود باقی می‌همانند یا زمان‌ها در سفرِ دور از خانه به سر می‌برند. این نوع زندگی در دراز زمان امکان پذیر صدمه‌ی جدی به خانواده‌ی فرد داخل کند. بعد همیشه باید مقصد از زندگی را برای داشته باشیم. اگر صاحب خانواده و فرزند هستید، به غایتِ کوششهای خود به‌طور جدی فکر کنید. هیچ‌کس در آخر عمر حسرت نمی‌خورد که چرا ساعت بیشتری را در محل کار سپری نکرده است! اما ساعت‌هایی را که می‌توانستیم در کنار خانواده‌ی خود باشیم و نبودیم، یقینا حسرت‌بار خواهند می بود. چه منفعت‌ای دارد که ثروتمندترین فرد در قبرستان باشیم. چه منفعت‌ای دارد که بهترین رئیس، تولیدکننده، مدیرعامل، کارفرما، بازیگر و غیره باشیم اما خانواده‌مان از ما متنفر باشند و همانند یک غریبه با ما حرکت کنند.

به این علت مدام برنامه‌ریزی کنید و زمان کیفی (زمان همراه با وجود سودمند و مؤثر) را در کنار افرادی باشید که دوستشان دارید و از آنان مراقبت می‌کنید. این زمان کیفی (چه در حال بازی، سخن بگویید، گوش کردن و یا فقط باهم بودن) باید نسبت به هر کار فرد دیگر در الویت قرار بگیرد. اجازه دهید خانواده‌تان بداند که این زمان بسیار گران‌بهاست و اگرچه به جستوجو پیروزی مالی، ارتقاء شغلی و یا هر دستاوردی هستید اما مقصد از همه کوششها سود رساندن به خانواده است نه رسیدن به هدفی دوردست در آینده‌ای محتمل. امکان پذیر همین فردا دیگر زنده نباشیم یا آنها زنده نباشند، بعد در زمان حال زندگی کنید. از هر لحظه‌ی بودن در کنار خانواده و عزیزان خود لذت ببرید و قدر آن را بدانید.

«قادر باشید که هر لحظه توقف کنید و گلی را که می‌شکفد، کودکی را که برای اولین بار سر پا می‌ایستد، فرزندی را که خوشحال از مدرسه باز می‌گردد و همسری را که خبر خوبی برای گفتن دارد، تحسین کنید.» ریچارد دنی

منبع:

هنر موفق بودن، ریچارد دنی، ترجمه مهدی غروی، انتشارات آزادمهر

تهیه شده برای: chetor.com

حرکت درست با شریک عاطفی چطور است؟

حق با کدام طرف است؟

جواب این چنین سوالاتی را در این مجموعه بیابید.

امروزه با پیشرفت فناوری و گسترش وسایل ربط جمعی، قضیه‌ی حریم شخصی نیاز به بازتعریف و نگاه تازه‌ای دارد. مسلما آشنایی با این مفهوم، به فرد پشتیبانی می‌کند تا در ارتباطات خود، اجازه ندهد فردی از حدومرز خصوصی‌اش عبور کند. در ضمن، فرد با مراعات همین آداب و دقت به حرکت بین فردی و اجتماعی‌اش، می‌تواند تصویری قابل مطمعن و دوست‌داشتنی در ذهن مخاطب خود ترسیم کند. در این مقاله به‌طور مختصر و موجز، برخی از با اهمیت ترین نکات مربوط به حریم شخصی گفتن و تشریح می‌بشود.

حریم شخصی یعنی چه؟

حریم شخصی به معنی به رسمیت شناختن دیدگاه و آزادی فردی خود و دیگران است، چیزی که در کشوری همانند کره شمالی، در قیاس با دیگر ملل، مصداق‌های آن را به‌ندرت می‌توان مشاهده کرد.

ضعف در مدیریت حریم شخصی، جهت صدمه‌پذیری و پریشانی خاطر فرد می‌بشود. قدم اول در شناخت این مفهوم، آن است که هم عالِم و هم عامل باشیم؛ چون انتظار خودخواهانه‌ای است که حریم شخصی دیگران را به رسمیت نشناسیم اما توقع داشته باشیم آنها به حریم شخصی ما احترام بگذارند.

چرا تمایل داریم در حریم خصوصی دیگران دخالت کنیم؟

یکی از دلایلی که ما را به دخالت در حریم خصوصی دیگران ترغیب می‌کند، کسبِ لذتِ تسلط و قبول شدن است. نیاز به دیده شدن و قرار گرفتن در کانون دقت، یکی از با اهمیت ترین و محوری‌ترین نیازهای معنوی انسان است. ما انسان‌ها زیاد دوست داریم نظر و نظر‌مان از سوی دیگران پذیرفته بشود. مطلب نهان این پذیرفتن و قبول، این است: «من و دیدگاه من از نظر مخاطب مقبول و مطلوب برسی شده است و این بازخورد، حال من را خوب می‌کند.»

قضیه‌ی دیگر، تاثییر مالکیت است. تاثییر مالکیت به ما پشتیبانی می‌کند تا نسبت به حل مسائل دیگران رویِ خوش نشان بدهیم. چون در این شرایط، قضیه‌ی پیش رو، دیگر متعلق به ما نیست و با از بین رفتن سختی ناشی از تصمیم گیری و حل قضیه، جرئت و رغبت اشکار کرده‌ایم تا با مشکلات پیش روی خود زورآزمایی کنیم. به عبارتی، می‌خواهیم به خودمان ثابت کنیم که ترسو، ناتوان و تنبل نیستیم. به همین علت، بعضی اوقات اوقات شتاب‌زده و بی‌حساب و کتاب، برای حل قضیه‌ی دیگران عمل می‌کنیم، بدون آنکه بدانیم آیا فرد روبه رو مایل است در قضیه‌‌اش دخالت کنیم یا نه؟! به گفتن دیگر، مقصد نهان ما از مداخله در مسائل دیگران، به نوعی جواب به قضیه‌ی حل‌نشده‌ی خودمان است. در این شرایط، با افت هراس و تنش، حس قوت بیشتری می‌کنیم و درنتیجه ریسک پذیری بیشتری از خود نشان می‌دهیم.

چه وقتی حریم شخصی نقض می‌بشود؟

نقض حریم شخصی می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد، از رفتارهای آشکار تا عمل های ظریف‌تر. برخی از رایج‌ترین مصادیق نقض حریم شخصی عبارت هستند از:

• گوش دادن به عمد به مکالمات تلفنی یا خصوصی دیگران بدون اجازه.
• باز کردن نامه‌ها، مطلب‌ها یا ایمیل‌های شخصی بدون رضایت صاحب آن‌ها.
• چک کردن موبایل، تبلت یا لپ‌تاپ دیگران بدون اجازه، شامل بازدید مطلب‌ها، گالری عکس‌ها و تاریخچه جستجو.
• ورود به فضای فیزیکی شخصی (همانند اتاق خواب، دفتر کار) بدون در زدن یا اجازه.
• افشای اطلاعات خصوصی افراد (همانند حالت مالی، بیماری، روابط شخصی) به دیگران.
• سؤالات بیشتر از حد شخصی و بی‌ربط در موقعیت‌های اجتماعی که فرد تمایلی به پاسخگویی ندارد.
• جستوجو کردن یا تعقیب فیزیکی یا دیجیتالی افراد به تصمیم تجسس.

چه کارهایی انجام دهیم تا حریم شخصی افراد را مراعات کرده باشیم؟

مراعات حریم شخصی دیگران، نشانه‌ای از احترام، بلوغ فکری و توانایی‌های ارتباطی قوی است. با انجام کارهای زیر می‌توانیم در این عرصه موفق‌تر باشیم:

• 🚪

  اجازه بگیرید: همیشه قبل از ورود به فضای شخصی (اتاق، کیف، گوشی) یا پرسیدن سوالات خصوصی، از فرد اجازه بگیرید. این ساده‌ترین و با اهمیت ترین قدم است.

• 👂

  گوش نایستید: به مکالمات خصوصی دیگران، چه در فضای فیزیکی و چه پشت تلفن، گوش ندهید و خود را کنجکاو نشان ندهید.

• 📵

  به وسایل شخصی سرک نکشید: موبایل، لپ‌تاپ، دفتر یادداشت یا هر وسیله شخصی دیگران را بدون اجازه چک نکنید.

• 🤫

  اسرار دیگران را آشکار نکنید: اطلاعات خصوصی که به طور محرمانه با شما در بین گذاشته شده است را به هیچ گفتن برای افراد دیگر نقل نکنید.

• 🛑

  سؤالات فضولی نپرسید: از پرسیدن سوالاتی که مستقیماً به شما مربوط نیستند و می‌تواند علتناراحتی فرد بشود (همانند حالت مالی، روابط شخصی، برنامه‌های آینده) خودداری کنید.

• 🚫

  در شبکه‌های اجتماعی محتاط باشید: بدون اجازه، عکس یا اطلاعات شخصی دیگران را انتشار نکنید و در تگ کردن افراد نیز دقت کنید.

• 📏

  فاصله فیزیکی مناسب را نگه داری کنید: در مکان‌های عمومی (همانند خودپرداز یا صف) فاصله مناسب را با افراد نگه داری کنید تا حس راحتی داشته باشند.

• 👍

  به تصمیمات فردی احترام بگذارید: سبک زندگی، انتخاب شغل، پوشش یا ازدواج دیگران را قضاوت نکنید یا تلاش برای تحول آن‌ها نداشته باشید، مگر این که از شما پشتیبانی خواسته بشود.

چطور مقصد‌مان را از ورود به حریم شخصی دیگران اشکار کنیم؟

به جرئت می‌توان او گفت که نوع پوشش، انتخاب همسر، تعداد دفعات ازدواج، انتخاب باشگاه ورزشی، مهاجرت و دیگر انتخاب‌های فردی دیگران، هیچ ربطی به ما ندارد. در این بین، با اهمیت ترین قضیه این است که پیامد انتخاب‌های اطرافیان خود را بازدید کنیم و ببینیم قضیه‌ی پیش آمده …

• چه مقدار به ما مرتبط است؟
• چرا و چه مقدار اهمیت دارد؟
• چه چیزی را تحت‌ِتأثیر قرار می‌دهد؟
• چه زیان یا منفعتی برای ما به همراه دارد؟
• آیا می‌خواهیم یا می‌توانیم برای حل‌و‌فصل آن کاری انجام بدهیم؟
• می‌خواهیم چه نقشی داشته باشیم؟ مشاور، همراه، منتقد، مانع، خبرچین و …؟

اگر در برابر اکثر سوال‌های بالا، جواب ما رنگ‌وبوی انفعالی دارد یا از روی کنجکاوی و ماجراجویی است، بهتر است در حرکت خود تجدیدنظر کنیم. چون گمان دارد در مسائلی دخالت کنیم که نه دستاوردی برای خودمان دارد و نه دردی از صاحب قضیه را دوا می‌کند.

نگه داری حریم شخصی بین زن و شوهر

قضیه‌ی حریم شخصی بین زن و شوهر، نقش تعیین‌کننده‌ای در رضایت طرفین از زندگی مشترک‌شان خواهد داشت. به نقل از ویلیام گلاسر، مطابق نظریه‌ی انتخاب، هرچه نیاز به آزادی در فردی زیاد تر باشد، به گمان زیاد در برخی از رفتارهای او، فرمان‌پذیری و هم‌نوایی کمتری دیده بشود. حال اگر یکی از طرفین، آزادی‌خواه و فرد دیگر کنترل‌گر باشد، نمی‌توان عاقبتِ خوشایندی برای آینده‌ی ارتباطات این دو متصور شد، مگر آنکه به تفاوت خلقیات خود پی ببرند و درصدد دستیابی به تفاهم و تعامل برآیند.

یکی از آشناترین مثالهای مرتبط با این نوشته، رگبار سوال‌های یکی از زوجین بعد از آخر مکالمه‌ی تلفنی است: «کی می بود؟ چی او گفت؟ چرا زنگ زد؟ تو چی گفتی؟ چرا گفتی؟ و …»

مثالی دیگر قضیه‌ی رفت‌وآمد است: «کجا بودی؟ کجا میری؟ با کی میری؟ کی برمی‌گردی؟ چطور میری؟ چرا نیومدی؟ چرا تلفن زدم جواب ندادی؟ و …»

ناتوانی در حل‌وفصل سوءتفاهم‌هایی از این دست، امکان پذیر علاوه بر تعرض به حریم شخصی، صمیمیت طرفین و مطمعن‌ متقابل را کمرنگ کند. هیچ دور از انتظار نیست فرد کنترل‌گر به راه حلهای زیر متوسل بشود:

• شنود مکالمات تلفنی؛
• گذاشتن گُمارده (فردی که آمار و ریز و درشت حرکت همسر را به فرد کنترل‌گر گزارش بدهد)؛
• زیر پا کشیدن از بچه‌ها؛
• تعقیب؛
• بازپرسی و سوال و جواب کردن؛
• چک کردن تماس‌ها، مطلب‌ها، ایمیل‌ها و …

هرکدام از اینها می‌تواند نشانه‌ی بیماری یا اختلال شخصیتی در فرد کنترل‌گر باشد. در غیر این صورت، اگر این چنین فردی واقعا دلواپس حال شریک زندگی‌اش باشد، برای از بین بردن نگرانی‌اش می‌تواند از گزینه‌های فرد دیگر نیز منفعت گیری کند، طوری که هم نگرانی به حداقل برسد و هم عزت نفس فرد روبه رو خدشه‌دار نشود. (برای کسب اطلاعات تکمیلی می‌توانید کتاب گلبرگ زندگی ۲، نوشته‌ی حسین دهنوی، قسمت‌‌های «بدگمانی مرد» و «ورود به حریم شخصی همسر» را مطالعه کنید.)

حریم شخصی بین والدین و فرزندان

قضیه‌ی حریم شخصی بین والدین و فرزندان، زیاد تر با سوء تعبیر و عدم فهمیدن متقابل همراه می‌بشود. در این حال، امکان پذیر والدین با این توجیه که «من بهتر از تو می‌فهمم!» به‌طور مطلق حق انتخاب را از فرزندان خود کوتاه کنند. این رویکرد می‌تواند در بی‌توجهی به علایق غذایی فرزندان مشاهده بشود یا در انتخاب نوع پوشش، دوست، نظر و … اثرگذار باشد. اگر انتخاب والدین، هم‌سو با علائق و عقاید فرزند نباشد، فرزند طبق معمول یا با گریه و اکراه تبعیت می‌کند یا این که سر به مخالفت محض می‌گذارد. در این صورت یا ناخشنود است یا محکوم به تنبیه و طرد.

از آن دلنشین‌تر، عکس العمل برخی از والدین در این چنین موقعیت‌هایی است. آنها تعداد بسیاری از انتخاب‌ها را به فرزند خود تحمیل می‌کنند و در روبه روِ عکس العملِ فرزندشان نیز به‌شدت رنجیده‌خاطر خواهد شد. بلافاصله خدمات خود را با دیگر والدین و وضع فرزند را با دیگر بچه‌ها قیاس می‌کنند تا او نسبت به وضع جاری خرده نگیرد. با این حرکت ناصحیح، حساسیت او را به رسمیت نمی‌شناسند و در صورت ابراز اختلاف و تعارض، امکان پذیر او را تحقیر یا در او حس گناه تشکیل کنند.

اگر فرزندی در این شرایط پرورش بشود، امکان پذیر درنهایت او هم مقابله‌به‌همانند کند و حریم شخصی والدین خود را محترم نشمارد. به‌طورکلی بهتر است در مواردی که انتخاب فرزند، نتایج نامطلوبِ عمیق و مؤثری ندارد، با دقت و ملاطفت بیشتری با او برخورد بشود. در غیر این صورت، به گمان زیاد، در آینده فردی ذلیل یا متهاجم خواهد می بود؛ فردی که غیر از والدین، در روبه رو سایرین هم، از پیش بازنده است یا می‌خواهد عقده‌ی خود را سر افراد ضعیف‌تر از خودش تخلیه کند.

چطور حریم شخصی فرزندمان را محترم بشماریم؟

• قبل از داخل شدن به اتاقش در بزنید.
• اگر اتاقش نامرتب است، هیچ زمان بدون هماهنگی وسایلش را جابه‌جا نکنید.
• در انتخاب رشته‌ی تحصیلی، فعالیت ورزشی و برنامه ریزی شغلی‌اش به جای تحکم، با او او مباحثه کنید.
• اجازه بدهید به‌جای آنکه فکر کند مالک و فرمانده‌اش هستید، شما را دوست و همراه خود به‌حساب بیاورد.
• به او مجال ابراز وجود بدهید.

بدترین اتفاق، این است که انتخاب‌هایش را صددرصد ناموافق ذهنیت خود ببینید. کمترین دستاورد حاصل از او مباحثه با فرزندتان، آشکار شدن گره‌ای در عرصه‌ی ارتباطات شما است که هرچه سریع تر باید با پشتیبانی گرفتن از یک کارشناس خبره، گشوده بشود. در این صورت است که فرزند خودبه‌خود می‌آموزد که به چه شکل متقابلا حریم شخصی پدر و مادرش را مراعات و سلیقه‌ی آنها را در ارتباطات خود مورد نظر قرار بدهد.

نگه داری حریم شخصی دیگران در روابط اجتماعی

بشر به‌طور طبیعی کنجکاو است، اما چه خوب است راهی انتخاب کند که در عین جواب به نیاز طبیعی‌اش، حریم شخصی دیگران را نیز محترم بشمارد.

• در تاکسی یا مترو به صفحه‌ی تلفن همراه، روزنامه و کتاب دیگران خیره نشویم. اگر واقعا کنجکاو هستیم، طور فرد دیگر عمل کنیم. برای مثال می‌توانیم بگوییم: «برای من دلنشین است که فردی همانند شما مشغول مطالعه‌ی این کتاب است. من آن را نخوانده‌ام، اما وصفش را زیاد شنیده‌ام؛ آیا واقعا همان گونه است که حرف های‌اند؟»
• پا را از گلیم خود درازتر نکنیم. برای مثال در کافی‌نت به صفحه‌ی نمایشگر کناری‌مان سرک نکشیم. احتمالا خوش نداشته باشد بدانیم چه‌کار می‌کند یا با چه فردی چت می‌کند.
• پشت تلفن عمومی گوش نایستیم. احتمالا وجود ما بیخ گوش فرد، او را از گفتن برخی از مطالب منصرف کند یا در گفتن آزاد و صریح آن در مضیقه بگذارد.
• پشت باجه‌ی خودپرداز بیشتر از اندازه نزدیک فرد جلویی نایستیم. برخی از افراد هنگامی در این چنین موقعیتی قرار می‌گیرند، حس ناامنی و دستپاچگی می‌کنند. فکر می‌کنند هر لحظه امکان پذیر اطلاعات حساب یا کارت بانکی‌شان در معرض دید غریبه‌ها قرار بگیرد.
• هنگامی دعوا یا تصادف می‌بشود برای تماشا و فیلم‌برداری و عکس سِلفی جمع نشویم. در صورت لزوم به مراجع قانونی یا پزشکی خبر بدهیم.
• با هنرمندان، ورزشکاران و به‌طورکلی با افراد سرشناس به شکل صحیح برخورد کنیم. اگر به آنها بچسبیم، احتمالا خودمان خوشحال باشیم اما لزوما فرد موردنظر این چنین حسی نخواهد داشت.
• اگر معاون یا مدیر مدرسه هستید و ملزوم شد کیف یا جیب دانش‌آموزی را برای کشف تلفن همراه یا هر چیز فرد دیگر بگردید، به شکل صحیح حرکت کنید. برای مثال زنگ تفریح درحالی‌که هم‌کلاسی‌هایش رفته‌اند، این کار را انجام بدهید. یا اگر فوریتی وجود دارد، از او بخواهید از کلاس خارج بشود و این کار را دور از دید دوستانش انجام بدهید. در غیر این صورت، به گمان زیاد زیاد شخصیت او را خُرد خواهید کرد. هیچ دور از انتظار نیست کینه به دل بگیرد یا در موارد بعدی، لجبازی کند یا دیگر هم‌کلاسی‌هایش را تحریک کند.

نگه داری حریم شخصی در روابط بین فردی

• قبل از ملاقات با فردی، حتما قرار قبلی بگذاریم. می‌توانیم تماس بگیریم و هماهنگی‌های ملزوم را انجام بدهیم. مهمان ناخوانده چه بسا علترنجیدگی خاطر میزبان بشود.
• فضولی نکنیم. قبل از این که از دیگران بپرسیم: «کی عروسی می‌کنی؟ چرا ازدواج نمی‌کنی؟ چرا بچه‌دار نمی‌شوی؟» بلافاصله مقصد خود را از مطرح این چنین سوال‌هایی بازدید کنیم. قضیه‌ی موردنظر به ما چه ربطی دارد؟ چه اهمیتی دارد؟ سر در آوردن از آن، چه منفعتی برای ما دارد؟ در صورت مطلع شدن، آیا می‌خواهیم به فرد دچار در قضیه پشتیبانی کنیم؟ یا می‌خواهیم موعظه و پیشنهاد کنیم؟
• در خصوص تصمیمات و ایده‌های دیگران بلافاصله تحلیلگر و مفسر نباشیم. چشم به راه بمانیم ببینیم اصلا فردی از ما نظرخواهی می‌کند یا نه؟ ببینیم اصلا در خصوص قضیه‌ی حرف های‌شده، برداشت، توانایی و دانش مفیدی برای به‌اشتراک‌گذاری داریم یا نه؟ در غیر این صورت بهترین کار آن است که با سکوت، به تفاوت نظرات و عقاید یکدیگر احترام بگذاریم.

نگه داری حریم شخصی در شبکه‌های اجتماعی و فضای آنلاین

هویتِ نامشخصِ مجازی، به ما امکان می‌دهد جدی‌تر و جسور‌تر باشیم. چه بسا این امکان جهت بشود نقاب چهره‌ی خود را بعد بزنیم و شخصیت واقعیِ ناشناخته یا شخصیت آرمانی‌مان را نمایان کنیم. این چنین، اسارت در دام هویت نهان، به‌شدت به عزت نفس ما صدمه می‌زند، مگر این که از این کار مقصد خاصی داشته باشیم. برای مثال برای مأموران پلیس فتا، یا هنرمندانی که می‌خواهند بدون شناخته شدن، فقط از مخاطب خود بازخورد بگیرند، بی‌شک منفعت گیری از هویت نهان مانعی ندارد. برای مثال برخی از هنرمندان نقل یا مبتدی، صرف‌نظر از شهرت، جایگاه یا تبحری که دارند، می‌خواهند بفهمند آیا عکس، ترانه، موسیقی، مقاله، داستان یا هر تاثییر هنری و دستاورد فرد دیگر که تشکیل کرده‌اند، واقعا در نظر مخاطب‌هایشان پذیرفتنی و خواستنی است یا نه؟

در صورت داشتن هویت آشکار هم باید به قدر ملزوم مواظب و حساس باشیم، چون هویت آشکار، خواه‌ناخواه بخشی از رزومه‌ی ما خواهد شد. این مسئله امکان پذیر در سرنوشت ازدواج و استخدام اثرگذار باشد. لذا معقول است نسبت به محتوایی که در این فضا انتشار می‌کنیم، سخت‌گیری بیشتری داشته باشیم. در این خصوص کامنت‌هایی که می‌نویسیم، فیلم‌ها و عکس‌هایی که از خود انتشار می‌کنیم و… دقت نظر بیشتری را می‌طلبد.

نکات تکمیلی برای حریم شخصی دیجیتال:

• داده‌های شخصی: مدام به مقدار دسترسی اپلیکیشن‌ها و وب‌سایت‌ها به اطلاعات شخصی خود (موقعیت مکانی، گالری، مخاطبین) دقت کنید و تنظیمات حریم خصوصی خود را به طور مرتب بازدید و به‌روز کنید.
• دورکاری و آموزش آنلاین: در محیط‌های کاری یا آموزشی آنلاین، به حریم شخصی دیگران در بک‌گراند (بعد‌عرصه) تصاویر یا صداهای مزاحم دقت کنید. منفعت گیری از بعد‌عرصه‌های مجازی یا میکروفون‌های بی‌صدا، نشان از احترام به فضای شخصی دیگران است.
• کودکان در فضای مجازی: والدین باید در انتشار کردن عکس‌ها و ویدئوهای خصوصی فرزندانشان در شبکه‌های اجتماعی زیاد محتاط باشند و از سنین پایین مفهوم حریم شخصی و امن ماندن در فضای آنلاین را به آن‌ها آموزش دهند.

چه افرادی صلاحیت و ارجحیت ورود به حریم شخصی دیگران را دارند؟

در بین دیگر اقشار، خبرنگاران و اصحاب رسانه، برای افزایش تعداد بازدیدکننده‌ها و جلب دقت مخاطب، میل شدیدی برای ورود به حریم خصوصی دیگران دارند. از دیگر افراد، می‌توان به مسئول گزینش نیروی انسانی سازمان‌ها اشاره کرد. احتمالا او برای استخدام نیاز به اطلاعات زیاد تر و خصوصی‌تری داشته باشد. این چنین، یک مشاور روان‌درمانگر، یک پزشک، یک وکیل و … برای دستیابی به نتایج بهتر، نیازمند اطلاعات تکمیلی است.

موقعیت‌های یاد‌شده، مجوزی برای ورود به حریم شخصی دیگران نیست؛ اما با دقت به چند مسئله می‌توان بی‌دردسر به اطلاعات مورد نظر دست یافت.

• در مخاطب خود حس مطمعن تشکیل کنید. به او نشان بدهید که تصمیم شناخت زیاد تر، پشتیبانی، تعامل و درنهایت حل قضیه را دارید.
• به او نشان بدهید که دریافت اطلاعات کامل‌تر، می‌تواند برای خود او تا چه اندازه و به چه شکل سودمند واقع بشود.
• از بازخورد مثبت منفعت گیری کنید یا حداقل بازخورد منفی ندهید. در صورت لزوم، به شکل صحیح و سازنده انتقاد کنید؛ توهین و تحقیر ممنوع!
• با او درمورد‌ی مشاهدات، مطالعات و حتی ازمایش ها خصوصی‌ای که با موقعیت جاری‌اش مرتبط است، او مباحثه کنید، اما محتاط باشید. مبادا حرفی بزنید که مایه‌ی آبروریزی بشود؛ یا به‌جای تأثیر مثبت، مخاطب را فراری بدهد.
• اگر مخاطب مایل نیست، به او پیله و او را سرزنش نکنید. اجازه بدهید با رضایت خاطر با شما او مباحثه کند. احتمالا اگر مقداری به او زمان بدهید، اندکی سبک – سنگین کند و پیشنهادتان را بپذیرد.

در صورت لزوم، چطور به حریم شخصی دیگران داخل شویم؟

همان گونه که در ابتدای مقاله حرف های شد، ورود به حریم شخصی دیگران برای ما لذت‌قسمت است و حس کنجکاوی‌مان را برمی‌انگیزد اما نباید این چنین کرد؛ مگر وقتی که نیاز باشد، تازه در این مورد هم باید از قبل اجازه بگیریم. از نظر دیگر، اگر بخواهیم یک دفعه به این میل طبیعی خود پشت کنیم، و سر خود را به کل در لاک فرو ببریم، به مشکل بر می‌خوریم.

بر همین مبنا نظر می‌بشود در او مباحثه با افراد، قبل از اراعه‌ی جواب، زیاد تر سوال کنید. هرچه به فرد روبه رو زمان بدهید زیاد تر سخن بگویید کند، هم اطلاعات بیشتری به‌دست می‌آورید و هم به او حس مطمعن بیشتری می‌دهید. در غیر این صورت، احتمالا از روی خیرخواهی راه‌حلی اراعه بدهید اما مخاطب اصلا در پی یافتن راه‌حل نباشد. باید برای داشت تا فردی مایل به دریافت پشتیبانی نباشد، پشتیبانی کردن به او، همانند آبیاری گل مصنوعی است؛ بی‌تأثیر و مضحک!

در آخر برای کسب اطلاعات زیاد تر، می‌توانید این دو کتاب را در عرصه‌ی توانایی‌های ارتباطی مطالعه کنید:

1. مطلب‌ها (راهکارهای قوی برای برقراری ربط مؤثر در خانه و محل کار)، نویسنده: مارتا دیویس، مترجم: مهدی قراچه داغی؛
2. ربط مؤثر به زبان آدمیزاد، نویسنده: مارتی برونستاین، مترجم‌: نرگس یزدی.

تهیه‌شده برای: chetor.com

گامی برای تسلط شما بر توانایی‌های برقراری ربط

آیا تا به حال حس کرده‌اید که در زندگی سرگردان هستید؟ انگار هر روز از خواب بیدار می‌شوید، کارهای تکراری انجام می‌دهید، اما در اعماق وجودتان یک خلأ عمیق حس می‌کنید و از خود می‌سوال کرد: «مقصد واقعی من چیست؟» این سوال بزرگ که چطور مقصد خود را اشکار کنیم، دغدغه مشترک تعداد بسیاری از انسان‌ها در سراسر جهان است. اشکار کردن مقصد، به معنی کشف یک رسالت بزرگ و شگفت انگیز نیست؛ بلکه به معنی یافتن یک «چرا»ی قوی است که به زندگی روزمره ما جهت، انگیزه و معنی می‌بخشد.

در این مقاله از «چطور»، یک نقشه راه عملی و قدم به قدم در اختیار شما قرار می‌دهیم تا جواب شخصی خودتان را به سوال «چطور مقصد خود را اشکار کنیم» کشف کنید.

چرا اشکار کردن مقصد اینقدر مهم است؟

داشتن مقصد، یک نیاز اساسی روانی است. تحقیقات در حوزه روانشناسی مثبت‌گرا مشخص می کند افرادی که در زندگی خود معنی و خواسته مشخصی دارند، عموماً:

• شادتر و رضایتمندتر می باشند.
• در برابر سختی‌ها و ناکامی‌ها، تاب‌آوری بیشتری دارند.
• سالم‌تر می باشند و انگیزه بیشتری برای مراقبت از خود دارند.
• روابط عمیق‌تر و معنادارتری را توانایی می‌کنند.

مقصد، قطب‌نمایی است که به ما پشتیبانی می‌کند تا در بین طوفان‌های زندگی، مسیر خود را گم نکنیم.

راهنمای قدم به قدم برای این که چطور مقصد خود را اشکار کنیم

اشکار کردن مقصد یک فرآیند اکتشافی است، نه یک لحظه الهام ناگهانی. چهار قدم زیر به شما در این سفر پشتیبانی می‌کند:

قدم اول: به درون خود نگاه کنید

قبل از این که به بیرون نگاه کنید، باید دنیای درونی خود را بکاوید.

• ۱. به کنجکاوی‌هایتان بها دهید: لیستی از همه موضوعاتی که به طور طبیعی شما را جذب می‌کنند، تهیه کنید. چه چیزهایی را بدون این که فردی از شما بخواهد، جستوجو می‌کنید؟ درمورد چه موضوعاتی ساعت‌ها مطالعه می‌کنید و گذر زمان را حس نمی‌کنید؟ این کنجکاوی‌ها، سرنخ‌های ارزشمندی از علایق واقعی شما می باشند.
• ۲. قیمت‌های مهم خود را شناسایی کنید: از خود سوال کنید: «چه چیزهایی برای من بیشترین اهمیت را در زندگی دارند؟» لیستی از کلمات کلیدی تهیه کنید (برای مثالً: خانواده، رشد، خلاقیت، اسایش، عدل، صداقت). سپس از بین آن‌ها، ۵ قیمت مهم خود را که حاضر نیستید به هیچ قیمتی زیر پا بگذارید، انتخاب کنید. مقصد شما باید با این قیمت‌ها همسو باشد.
• ۳. به ازمایش ها قبل خود رجوع کنید: به لحظاتی در زندگی‌تان فکر کنید که بیشترین حس سرزندگی، افتخار و رضایت را داشته‌اید. در آن لحظات مشغول انجام چه کاری بودید؟ چه ویژگی‌هایی از شما در آن موقعیت ابراز کرده می بود؟ این خاطرات، زیاد تر حاوی DNA مقصد شما می باشند.

قدم دوم: به دنیای واقعی نگاه کنید

ویکتور فرانکل، روانپزشک بزرگ، معتقد می بود که معنی نه در درون، بلکه در «بیرون» و در خدمت به چیزی بزرگتر از خودمان اشکار می‌بشود.

• ۱. از خود سوال کنید: «چه مشکلی در دنیا وجود دارد که من عمیقاً به آن اهمیت می‌دهم؟» به جای این که سوال کنید «اشتیاق من چیست؟»، سوال کنید «چه چیزی مرا عصبانی یا غمگین می‌کند؟» آیا از بی‌عدالتی اجتماعی رنج می‌برید؟ آیا از تخریب محیط زیست نگرانید؟ آیا دوست دارید به کودکان پشتیبانی کنید؟ زیاد تر، مقصد ما در تلاش برای حل مشکلی نهفته است که برایمان اهمیت دارد.
• ۲. به مفهوم ژاپنی «ایکیگای» فکر کنید: ایکیگای به معنی «علتِ بودن» یا «دلیلی که هر روز صبح برای آن از خواب بیدار می‌شوید» است. این مفهوم در نقطه تلاقی چهار دایره مهم اشکار می‌بشود:
  • آنچه دوست دارید (اشتیاق شما)
  • آنچه در آن توانایی دارید (حرفه شما)
  • آنچه دنیا به آن نیاز دارد (رسالت شما)
  • آنچه برایش پول دریافت می‌کنید (شغل شما)

اشکار کردن نقطه‌ای که این چهار حوزه را پوشش دهد، می‌تواند شما را به مقصد زندگی‌تان زیاد نزدیک کند.

قدم سوم: عمل و آزمایش کنید

چطور مقصد خود را اشکار کنیم؟ با فکر کردن تنها، نمی‌توان به جواب رسید. مقصد، از طریق «عمل کردن» و «توانایی کردن» کشف می‌بشود.

• ۱. یک پروژه کوچک را اغاز کنید: ملزوم نیست شغل خود را رها کنید. بر پایه علایق و قیمت‌هایتان، یک پروژه کوچک و جانبی را اغاز کنید. اگر به نوشتن علاقه دارید، یک وبلاگ بزنید. اگر به پشتیبانی به حیوانات علاقه دارید، در یک پناهگاه داوطلب شوید.
• ۲. یک توانایی تازه یاد بگیرید: در یک کلاس آنلاین یا حضوری که همیشه برایتان دلنشین بوده، ثبت‌نام کنید.
• ۳. با افراد تازه سخن بگویید کنید: با افرادی که در حوزه‌های مورد علاقه شما کار می‌کنند، گفتگو کنید. از ازمایش ها و دیدگاه‌های آن‌ها بیاموزید.

این عمل های، همانند آزمایش‌های علمی کوچکی می باشند که به شما داده‌های واقعی درمورد خودتان و علایقتان خواهند داد.

قدم چهارم: همه چیز را به هم متصل کرده و یک بیانیه مقصد بنویسید

اکنون که به قدر کافی درمورد خود و دنیای اطرافتان اطلاعات جمع کرده‌اید، زمان آن است که قطعات پازل را کنار هم بگذارید.

تمرین عملی: تلاش کنید تا جواب سوال چطور مقصد خود را اشکار کنیم را در یک جمله ساده و قوی خلاصه کنید. یک بیانیه مقصد خوب، طبق معمولً ساختاری همانند به این دارد:

«مقصد من این است که با منفعت گیری از [استعداد یا علاقه اصلی] به [گروه خاصی از مردم یا یک هدف بزرگتر] پشتیبانی کنم تا [چه نتیجه‌ای حاصل شود].»

مثال:

• «مقصد من این است که با منفعت گیری از توانایی داستان‌گویی‌ام، به کودکان پشتیبانی کنم تا خلاقیت و همدلی را در خود پرورش دهند.»
• «مقصد من این است که با منفعت گیری از مهارتم در مهندسی، به گسترش راه‌حل‌های انرژی پایدار برای محافظت از محیط زیست پشتیبانی کنم.»

سخن پایانی

به یاد داشته باشید که اشکار کردن مقصد یک مقصد نهایی نیست، بلکه یک سفر مداوم و فرآیند پویاست. مقصد شما امکان پذیر در طول زمان تکامل اشکار کند و تحول کند و این کاملاً طبیعی است. با اهمیت ترین چیز، حرکت کردن در مسیری است که برایتان معنادار باشد. با برداشتن همین قدم‌های کوچک و آگاهانه، جواب شخصی خود را به سوال «چطور مقصد خود را اشکار کنیم» خواهید یافت و زندگی‌ سرشار از رضایت و معنی برای خود خواهید ساخت.

فرمول نشاط و مثبت‌اندیشی را یاد بگیرید و با افسردگی خداحافظی کنید