برچسب: روانشناسی کودک

سخن بگویید‌کردن بچه‌ها واقعا شیرین و دوست‌داشتنی است، اما تابه‌حال یک روز کامل را با کودکی گذرانده‌اید که مدام در حال سخن‌زدن است؟ فکر کنید کودکی خردسال دارید که روزی چندصد بار می‌گوید «مامان» و اصرار دارد به هر جمله‌ای که می‌گوید عکس العمل نشان دهید. اگر پای سخن بگویید‌های والدینی بنشینید که کودک خردسال دارند، به‌گمان زیاد از سخن بگویید‌کردن بیشتر از حد کودکشان گله های خواهند کرد. در این مقاله درمورد علت پرحرفی کودکان می‌گوییم. با ما همراه باشید.

پرحرفی کودکان نشانه چیست؟

کودکان با سخن بگویید‌کردن بی‌وقفه مقدار صبر و مقاومت والدین را می‌آزمایند. هر مرحله از رشد کودک چالش‌های خاص خودش را دارد. در مرحله‌ای که کودک یاد می‌گیرد با کلمات گوناگون جملات معنادار بسازد، کم‌کم مقدار سخن بگویید‌کردن او زیاد تر می‌بشود. سخن بگویید‌کردن و سوال پرسیدن راه حلهایی‌اند که کودک برای آشنایی زیاد تر با محیط منفعت گیری می‌کند و دنیای اطرافش را زیاد تر می‌شناسد.

گرچه بعضی اوقات این سخن بگویید‌کردن بی‌وقفه کودک زیاد آزاردهنده است و امکان پذیر بخواهید با جست‌وجوی راه‌های ساکت‌کردن کودک با گفتن «چکار کنیم بچه کمتر سخن بزنه؟» به‌جستوجو یافتن راه‌حل باشید، ملزوم است بدانید که این اوضاع موقتی است. با بزرگ‌ترشدن کودک و افزایش درکش از محیط کم‌کم سخن بگویید‌کردن او کمتر خواهد شد. صبور باشید و بدون خشمگینی کودکتان را با دنیای اطرافش آشنا کنید.

علت پرحرفی کودکان چیست؟

۱. اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD)

بعضی اوقات علت روانشناسی پرحرفی کودک ابتلا به برخی اختلالات رفتاری است. طبق معمول کودکانی که دچار اضطراب، اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی و دیگر اختلالات رفتاری می باشند، تمایل بیشتری به سخن بگویید‌کردن دارند. در صورتی پرحرفی کودکان نشانه تکانشگری و ابتلا به اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی است که کودک صرف‌نظر از محیط و اطرافیان، بی‌وقفه سخن بزند و مدام سخن بگویید دیگران را قطع کند.

۲. اضطراب

اگر کودک میانه سخن بگویید‌کردن بی‌وقفه استرس دارد، علت پرحرفی اضطراب درونی اوست. گرچه اضطراب کودک طبق معمول با رفتارهایی همانند خجالت‌کشیدن یا گوشه‌گیری همراه است، بعضی اوقات کودکان خردسال اضطرابشان را با پرحرفی نشان خواهند داد.

۳. هوش زیاد

سخن بگویید‌کردن بیشتر از حد کودک همیشه حاکی از ابتلا به اختلالات رفتاری گوناگون نیست و بعضی اوقات امکان پذیر نشانه‌ای از توانایی کلامی بسیار او باشد که در کودکان تیزهوش رایج است. یافتن راه‌های فرد دیگر برای ابراز وجود کودک و ربط با دیگران امکان پذیر وابستگی کودک به سخن بگویید‌کردن با شما را تا حد بسیاری افت دهد.

۴. اوتیسم

اگر سخن بگویید‌کردن بی‌وقفه کودک با دیگر مشکلات اجتماعی همانند ربط چشمی ضعیف، پافشاری زیاد روی یک نوشته یا مشکل در برقراری ربط متقابل همراه است، امکان پذیر نشانه‌ای از طیف اوتیسم باشد. اگر دلواپس سخن بگویید‌کردن بیشتر از حد کودکتان هستید، بهتر است در این باره با متخصص کودکان مشورت کنید.

راهکارهای مقابله با پرحرفی کودکان

علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، بعضی اوقات والدین واقعا از این‌همه سوال و جواب خسته خواهد شد. اگر اکنون در این حالت هستید و هرلحظه وسوسه می‌شوید که به کودک بگویید «ساکت باش دیگه»، باید بدانید که این راهکار مؤثری نیست؛ امکان پذیر در لحظه کودک ساکت بشود، اما تأثیر مثبت و ماندگاری روی او ندارد.

۱. تعیین کنید چه سخن بگویید‌هایی نیاز به جواب دارند

همه سخن‌های کودک خطاب به شما نیستند و بعضی اوقات در حال بازی‌کردن با خودش سخن می‌زند و واقعا نیازی به پاسخی از جانب والدین ندارد. به سخن‌هایی که کودک خطاب به شما می‌گوید و سؤالاتی که می‌پرسد، با مهربانی جواب بدهید ولی داخل حریم سخن بگویید‌کردن او با خودش یا اسباب‌بازی‌هایش نشوید و اجازه بدهید تنها بازی‌کردن را یاد بگیرد. برای مثال اگر می‌گوید «من می‌خوام با رنگ‌های آبی و قرمز و بنفش نقاشی بکشم» این جمله نیازی به جواب یا واکنشی از سمت شما ندارد. اما اگر می‌گوید «مامان، به این نقاشی نگاه کن، خوب کشیده‌ام؟»، یعنی باید به تصویری که خلق کرده است دقت کنید و مهربانانه نظر بدهید.

۲. حدومرز تعیین کنید

به زبانی ساده و قابل‌فهمیدن به کودک توضیح دهید که کارهای فرد دیگر هم دارید که باید در طول روز انجام بدهید و بازی با او را هم در فهرست کارهایتان بگنجانید. وقتی از روز را به نشستن کنار فرزندتان و بازی‌کردن و سخن بگویید‌کردن با او تعلق دهید. در این زمان هیچ کار متفرقه فرد دیگر انجام ندهید و همه توجهتان را معطوف بازی‌کردن با او کنید. با این کار نیاز کودک به بودن در کنار شما از بین بردن می‌بشود و هنگامی مشغول کارهای دیگر شوید، مدام دنبالتان نخواهد می بود. هنگامی زمان مشخصی از روز را به زمان‌گذراندن با کودک تعلق می‌دهید، کم‌کم می‌فهمد چه وقتی زمان بازی‌کردن و سخن بگویید‌کردن با شما است.

۳. مواظب لحنتان باشید

هیچ زمان سخن‌هایتان را با لحن تند یا جملات منفی به کودک نگویید. شنیدن جملاتی همانند «تو هیچ‌زمان دست از سخن‌زدن برنمی‌داری!» علتمی‌بشود در ذهن کودک تصوری منفی از خودش شکل بگیرد و خجالت‌زده بشود. به‌جای سخن بگویید‌کردن با لحن تند، به کودک بگویید «من عاشق شنیدن سخن‌های تو هستم، اما کارهای فرد دیگر هم دارم که باید انجام بدم. هروقت کارهام تموم شد، با هم سخن بگویید می‌کنیم. باشه عزیزم؟» این لحن سخن بگویید‌کردن علتمی‌بشود کودک بفهمد شما همیشه دوستش دارید و فقط ماموریت های فرد دیگر هم دارید که نمی‌توانید همه‌زمان کنارش باشید.

چطور خودتنظیمی و کنترل تکانه را به کودک بیاموزیم؟

هیچ کودکی تجهیزبه توانایی‌های گوناگون به دنیا نمی‌آید؛ ما والدین توانایی‌های گوناگون را به آنها می‌آموزیم. همه کودکان برای تحکیم توانایی‌های خودتنظیمی و کنترل تکانه نیاز به الگو و انجام تمرینات مکرر دارند. علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، شما باید به روشای سرگرم‌کننده خودتنظیمی را به کودک خود بیاموزید.

۱. وقتی از روز را به تمرین سکوت تعلق دهید

به‌مرور زمان باید تحمل ساکت‌ماندن فرزندتان را افزایش دهید. به کودک بگویید «بیا چند دقیقه هیچی نگیم و یک کار سرگرم‌کننده انجام بدیم، برای مثال نقاشی بکشیم یا با لگوها بازی کنیم». از زمان‌های مختصر اغاز کنید و به‌مرور زمان این زمان را افزایش دهید. در ابتدا همراهی‌اش کنید و به‌مرور اجازه دهید به‌تنهایی مشغول بازی‌کردن بشود. اسباب‌بازی‌های متنوع در اختیارش بگذارید تا انگیزه‌اش برای بازی‌کردن افزایش و برای سخن بگویید‌کردن بیشتر از حد افت یابد.

۲. خودکنترلی را با کودک تمرین کنید

با تمرین و بازی به کودک یاد بدهید که همیشه باید با دقت به سخن‌های شما گوش کند. کتاب‌های مرتبط با این نوشته برایش بخوانید و اهمیت گوش‌دادن زمان سخن‌زدن دیگران را از زبان شخصیت‌های قصه روایت کنید. حتی می‌توانید خودتان قصه‌ای دلنشین بسازید و با نهی‌کردن پرحرفی شخصیت‌های قصه، غیرمستقیم به کودک یاد بدهید که بیشتر از حد سخن بگویید‌کردن کار خوشایندی نیست.

کلام پایانی

در این مقاله درمورد علت پرحرفی کودکان و راهکارهای مقابله با آن گفتیم. زیاد تر اوقات سخن بگویید‌کردن بیشتر از حد کودک زیاد طبیعی و جزو مرحله های رشد اوست. با رشد کودک کم‌کم مقدار سخن بگویید‌کردن او افت می‌یابد. یقیناً طبیعی است که از پرحرفی کودکتان کلافه شوید، بعد بدون این که حس گناه کنید، صبور باشید و از راهکارهای اراعه‌شده در این مقاله منفعت گیری کنید.

به‌نظر شما علت سخن بگویید‌کردن بیشتر از حد کودکان چیست؟ شما هم با این چالش روبه رو شده‌اید؟ چه راهکاری برای مقابله با پرحرفی کودکان دارید؟ لطفا نظرات و ازمایش ها ارزشمندتان را با ما و کاربران عزیزان به اشتراک بگذارید.

بازی درمانی نوعی روان‌درمانی است که امکان پذیر برای حل مشکلات رفتاری و عاطفی کودکان مؤثر باشد. گرچه بازی‌درمانی طبق معمول برای کودکان ۳ تا ۱۲ساله منفعت گیری می‌بشود، امکان پذیر برای بزرگ‌سالان نیز سودمند باشد. هرآنچه ملزوم است درمورد بازی‌درمانی بدانید، در این مقاله خواهید خواند. با ما همراه باشید.

بازی درمانی چیست؟

مقصد مهم بازی درمانی پشتیبانی به کودکانی است که ابراز احساسات و سخن بگویید‌کردن درمورد مسائل احساسی برایشان دشوار است. بازی‌درمانگر از طریق بازی‌درمانی محیطی امن و راحت برای کودک تشکیل می‌کند و با بازی‌های گوناگون به احساسات درونی کودک پی می‌برد. بعضی اوقات اوقات امکان پذیر بازی‌درمانگر از دیگر اعضای خانواده هم بخواهد که در فعالیت‌های بازی‌درمانی شرکت کنند.

این رویکرد مبتنی بر این ایده است که کودکان ناخودآگاه از طریق بازی ربط برقرار می‌کنند؛ یعنی زمان بازی، بدون این که خودشان فهمید باشند، چیزهایی را درمورد خود و احساساتشان آشکار می‌کنند. کودکان از طریق بازی یاد می‌گیرند چطور با جهان تعامل و توانایی‌های خود را تحکیم کنند. به این علت می‌توانیم بگوییم بازی ابزاری سودمند برای ابراز وجود و گفتن احساسات کودکان است.

انواع بازی درمانی

۱. بازی‌درمانی دستوری

در بازی درمانی دستوری، درمانگر به کودک پشتیبانی می‌کند از طریق بازی‌های هدایت‌شده احساسات خود را گفتن کند. درمانگر در این نوع بازی‌درمانی، طبق معمول دستورالعمل‌های خاصی به کودک می‌دهد و میانه انجام آنها بر حرکت کودک نظارت می‌کند.

۲. بازی‌درمانی غیردستوری

در بازی درمانی غیردستوری و غیرمستقیم، درمانگر کودک را آزاد می‌گذارد تا بازی دلخواهش را انجام دهد و با دخالت‌های محدود در بازی به کودک پشتیبانی می‌کند احساساتش را گفتن کند.

تکنیک‌های بازی‌درمانی

امکان پذیر درمانگر از تکنیک‌های مختلفی زمان بازی درمانی منفعت گیری کند. تکنیک منفعت گیری‌شده در جلسه بازی‌درمانی تا حد بسیاری به نیازهای کودک و نوع بازی منتخب بستگی دارد.

یک جلسه بازی درمانی طبق معمول ۳۰ تا ۴۵ دقیقه طول می‌کشد. در جلسه بازی‌درمانی، درمانگر محیطی راحت و امن را برای بازی کودک تشکیل می‌کند، سپس تعامل های کودک با اسباب‌بازی‌های اراعه‌شده را مشاهده می‌کند. درمانگر به‌مرور زمان از بازی‌های خاص‌تری منفعت گیری می‌کند که مسائل کودک را مقصد قرار خواهند داد. رایج‌ترین بازی‌های بازی‌درمانگران در سراسر جهان عبارت‌اند از:

• بازی فکری؛
• قایم‌باشک؛
• بازی با لگو؛
• بازی با شن؛
• بازی‌های هنری؛
• بازی‌های رومیزی؛
• بازی‌های کارتی؛
• بازی با عروسک‌ها؛
• بازی با بلوک‌های خانه‌سازی؛
• بازی‌های راهبردی همانند شطرنج.

بازی درمانی برای چه افرادی سودمند است؟

بازی‌درمانی برای افرادی سودمند است که در برقراری ربط و ابراز وجود به روشای مثبت و سالم مشکل دارند. این رویکرد درمانی احتمالا برای کودکانی که آزار و اذیت یا دچار حوادث صدمه‌زا یا استرس‌زا شده‌اند نیز سودمند باشد. طبق معمول درمانگران برای کودکان مبتلا به اختلالات خاصی که گفتن عاطفی و اجتماعی را مختل می‌کنند، بازی‌درمانی را نظر می‌کنند. بر پایه پژوهش‌ها، بازی درمانی امکان پذیر برای بهبود حرکت کودکان مبتلا به این اختلالات سودمند باشد:

بازی درمانی این شرایط را «درمان» نمی‌کند، بلکه حمایتی عاطفی تشکیل می‌کند و توانایی‌هایی را آموزش می‌دهد که یادگیری و اجتماعی‌شدن کودک را راحت‌تر می‌کنند.

مزایای بازی درمانی

طبق معمول افراد بازی‌درمانی را زیاد جدی نمی‌گیرند و فکر می‌کنند «فقط بازی‌کردن» تأثیر بسیاری بر حل مشکلات رفتاری کودک ندارد، اما حقیقت این است که کودکان از این روش درمانی زیاد استقبال می‌کنند و این رویکرد طبق معمول اثربخش است. کودکی که در خانه با خشونت با اسباب‌بازی‌هایش بازی می‌کند، امکان پذیر کودکی پرخاشگر برداشت بشود، در حالی که در حقیقت امکان پذیر این کار کودک منعکس‌کننده موقعیت خشونت‌آمیزی باشد که کودک در خانه و بین اعضای خانواده شاهدش بوده است.

برخی از مزایای بازی درمانی عبارت‌اند از:

• کودکانی که برقراری ربط کلامی برایشان مشکل است، می‌توانند از طریق بازی احساسات خود را گفتن کنند. به این علت بازی درمانی برای کودکان خجالتی هم سودمند است.
• بازی درمانی اضطراب کودکان را افت می‌دهد و فضایی امن و راحت برای ابراز وجود و ابراز احساسات در اختیار کودک می‌گذارد.
• کودکان می‌توانند روال درمانی خود را به مسئولیت بگیرند. بازی‌درمانی مؤثر علتمی‌بشود کودکان از اسباب‌بازی‌ها و وسایلی منفعت گیری کنند که با آنها راحت‌ترند.
• علائم اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی همانند مشکل تمرکز را افت می‌دهد.
• کودکان به‌پشتیبانی آن می‌توانند احساسات خود را بشناسند و به‌خوبی آنها را فهمیدن کنند.
• بازی درمانی کودکان اوتیسم علتمی‌بشود بهبود چشمگیری در توانایی‌های رفتاری و رشدی داشته باشند.
• توانایی‌های ارتباطی و اجتماعی کودکان به‌مرور زمان تحکیم می‌بشود. بعد از چندین جلسه، کودکی که پیش از این سخن بگویید نمی‌کرد، اغاز به سخن بگویید‌کردن و گفتن چندین عبارت می‌کند.

اثربخشی بازی درمانی

در پژوهشی که سال ۲۰۰۹ درمورد اثربخشی بازی درمانی بر کودکان پرخاشگر انجام شد، محققان گروهی از دانش‌آموزان با سابقه حرکت پرخاشگرانه را به ۲ گروه تقسیم کردند. یکی از گروه‌ها گروه کنترل می بود و برای گروه دیگر بازی‌درمانی انجام شد. محققان با انجام این پژوهش دریافتند که رفتارهای پرخاشگرانه کودکانی که در بازی درمانی شرکت کرده بودند، در قیاس با کودکان گروه کنترل بهبود چشمگیری یافته می بود.

محققان بر پایه تجزیه‌وتحلیل ۹۳ پژوهش انجام‌شده بین سال‌های ۱۹۵۳ تا ۲۰۰۰ درمورد تاثییر بازی درمانی بر کودکان به این نتیجه رسیدند که بازی درمانی روشی مؤثر برای کودکان است.

نکاتی که باید بدانید

• هرچند بازی‌درمانگر موقع بازی‌درمانی بر رفتارهای کودک نظارت می‌کند، والدین یا سرپرست کودک نیز نقش مهمی در این فرایند درمانی ایفا می‌کنند.
• درمانگر طبق معمول یک جلسه مشاوره مشترک و جلسات مشاوره جداگانه با والدین و کودک برگزار می‌کند. این کار برای فهمیدن کامل نیازهای کودک انجام می‌بشود.
• اگر به جستوجو بازی‌درمانگر برای از بین بردن مشکلات رفتاری کودک خود می‌گردید، مهم است اول از همه یقین شوید که فرد مورد نظر توانایی و تخصص ملزوم را داشته باشد.
• راحتی کودک با درمانگر نوشته مهم فرد دیگر است که باید به آن دقت کنید. اگر فهمید شده‌اید کودک با درمانگر راحت نیست یا نتیجه‌ای معکوس از جلسات بازی‌درمانی می‌گیرید، ملزوم است با مداخله به‌موقع به این قضیه رسیدگی کنید.

کلام پایانی

بازی درمانی نوعی روان‌درمانی است که به کودکان زمان می‌دهد با منفعت گیری از بازی احساسات یا چیزهایی را که گفتن آنها از طریق کلمات برایشان دشوار است، گفتن کنند. بر پایه آمار، ۷۱درصد از کودکانی که بازی‌درمانی برایشان انجام می‌بشود، رفتارشان زیاد بهبود می‌یابد.

تابه‌حال از روش بازی درمانی در منزل یا در وجود درمانگر منفعت گیری کرده‌اید؟ برای حل چه مشکلی این روش را انتخاب کرده‌اید؟ آیا نتیجه‌قسمت بوده است؟ لطفا نظرات و ازمایش ها ارزشمندتان را با ما و کاربران عزیزمان در بین بگذارید.

با اهمیت ترین و سخت‌ترین ماموریت پدران و مادران پرورش فرزند است

پرورش کودکان شاد و سالم امروز، و انسان‌های موفق فردا

سال‌ها قبل به والدین توصیه می‌شد در رفتار با کودکان مقتدر باشند، اما با ظهور سبک‌های مختلف فرزندپروری مرز بین والدبودن و دوست‌بودن روزبه‌روز کم‌رنگ‌تر شده است. رفتار درست چیست؟ آیا باید با فرزندتان دوست باشید؟ در این مقاله به این سؤال پاسخ می‌دهیم و عوارض دوست‌بودن بیش‌ از حد با فرزند را می‌گوییم. با ما همراه باشید.

شکل صحیح رابطه والدین با فرزندان

بیشتر متخصصان معتقدند که والدین باید با فرزندان خود رفتار دوستانه‌ای داشته باشند، اما همچنان نقش والدی خود را حفظ کنند و به اصول و قوانین خود پایبند باشند. به‌عقیده کارشناسان، بچه‌ها برای رشد و زندگی سالم به محدودیت، قوانین و راهنمایی والدین خود نیاز دارند و دوست‌بودن بیش‌ از حد با کودکان مانع از وضع قوانین و محدودیت‌ها در زمینه‌های مختلف می‌شود.

دوست‌بودن با فرزندان چه عوارضی دارد؟

بسیاری از والدین فکر می‌کنند اگر با فرزندشان دوست باشند، تربیت کودک آسان‌تر می‌شود و فرزندشان بیشتر به حرف‌های آنها گوش می‌دهد. یکی از مهم‌ترین بخش‌های تربیت فرزند تعیین محدودیت‌ها و قوانین در زمینه‌های مختلف است. رابطه دوستانه با فرزند ممکن است باعث شود والدین قوانینی برای کودک وضع نکنند و بخواهند صمیمی‌تر با او رفتار کنند. این کار ممکن است مشکلاتی برای والدین و فرزندان ایجاد کند که در ادامه بعضی از آنها را مطرح کرده‌ایم.

۱. ازدست‌دادن اقتدار والدین

یکی از عوارض دوستی بیش‌ از حد با فرزندان ازدست‌دادن اقتدار والدین است. فرزندان برای آرامش خاطر به اقتدار والدین نیاز دارند، آنها نیاز دارند بدانند همیشه مراقبشان هستید و بر امور مسلطید. دوست‌بودن بیش‌ از حد با فرزند باعث می‌شود نقش محافظ شما در ذهن آنها کم‌رنگ شود و این باعث بی‌قراری و اضطراب کودکان می‌شود.

فرزندان به والدینی نیاز دارند که در عین صمیمیت و دوستی، گاهی برایشان خط‌ونشان بکشند، به درخواستشان نه بگویند و نصیحتشان کنند. گرچه ممکن است گاهی فرزندان به‌خاطر وجود حدومرزها و قوانین تعیین‌شده عصبانی یا ناراحت شوند، درنهایت حفظ اقتدار و تعیین محدودیت در عین دوستی و صمیمیت باعث استحکام بیشتر رابطه والدین و فرزندان می‌شود.

۲. تنش در رابطه والدفرزندی

تلاش برای صمیمیت بیش‌ از حد با فرزندتان ممکن است گاهی فشار غیرضروری زیادی به او وارد کند، فشاری که متناسب با سن و قدرت درک او نیست. طبق پژوهشی در این زمینه، وقتی مادران مجرد اطلاعاتی مانند جزئیات مالی یا افکار منفی درباره همسر سابقشان را با دخترانشان در میان می‌گذارند، این کارشان باعث نزدیک‌ترشدن آنها به هم و رابطه صمیمانه‌تر نمی‌شود، بلکه منجر به ناراحتی روانی دختران می‌شود.

دلایلی که نباید با فرزندتان دوست باشید

۱. مانع استقلال فرزند می‌شود

آنا فروید، دختر زیگموند فروید، بنیان‌گذار روان‌شناسی روان‌کاوانه کودک بود. وقتی صحبت از دوستی والدین با فرزندانشان می‌شود، فروید می‌گوید: «وظیفه والدین، به‌خصوص مادر، این است که فرزندش را رها و آزاد بگذارد.»

به‌عقیده او، والدین باید مانند پرندگان مادر پروازکردن و زندگی مستقل را به فرزندانشان بیاموزند. او پیوند سالم بین والدین و فرزند را پیوندی دوستانه برنمی‌شمرد، بلکه آن را پیوندی می‌دانست که مادر و پدر با هوشیاری فرزندشان را گام‌به‌گام به سوی خودکفایی سوق دهند.

به‌اعتقاد آنا فروید، مادران و پدرانی که هدفشان تربیت فرزندان مستقل است نباید روابط خیلی صمیمانه با فرزندانشان برقرار کنند، بلکه باید با وقت‌گذراندن با دوستان بزرگ‌سال خود رفتارهای سالم را برای فرزندانشان الگوسازی کنند. فرزندانی که این والدین تربیت می‌کنند در آینده بسیار مستقل و خودکفا هستند. این والدین نقش خود را بسیار گسترده‌تر و مهم‌تر از رفیق‌بودن با فرزندشان می‌بینند.

۲. فرزندان را درگیر مشکلات زندگی می‌کند

همه ما مادران و پدرانی را می‌شناسیم که روابط دوستانه با فرزندان خود را برای ترمیم مشکلات گذشته یا حال خود ایجاد می‌کنند. واقعا هدف از فرزندآوری چیست؟ بسیاری از والدین دوست دارند فرزندشان به تمام اهداف و آرزوهای دست‌نیافته خودشان برسد؛ حال آنکه فرزندان ما باید مطابق خواسته خودشان زندگی کنند و برای رسیدن به آرزوهای خودشان تلاش کنند نه اینکه نسخه‌های ایدئالی از ما باشند.

متأسفانه بسیاری از والدینی که با فرزندشان رابطه دوستانه دارند، ناخوداگاه فرزندشان را در جریان تمام مشکلات زندگی قرار می‌دهند و با این کار به سلامت روان کودک آسیب می‌زنند.

۳. انتظارات بی‌اساس والدین را افزایش می‌دهد

بسیاری از والدینی که با فرزندانشان بیش‌ از حد دوست‌اند، استعداد و علاقه فرزندشان را نادیده می‌گیرند و کورکورانه و برای بچه‌هایشان برنامه‌ریزی می‌کنند. آموزش موسیقی، آموزش خصوصی زبان‌های خارجی مختلف، کلاس فوتبال و کلاس‌های مدیتیشن و یوگا بخشی از این برنامه‌ریزی فشرده‌اند.

این افراد تمام انرژی خود را صرف ساختن رزومه عالی برای فرزندانشان می‌کنند. در حالی که کارشناسان بارها درباره مضرات فعالیت‌های فوق‌برنامه بیش‌ از حد هشدار داده‌اند. مربیان، روان‌شناسان رشد و پزشکان معتقدند برنامه‌ریزی بیش‌ از حد برای فرزندان ممکن است باعث افسردگی کودکان، اضطراب، چاقی، خستگی، تحریک‌پذیری، افکار خودکشی و کاهش خلاقیت آنها شود.

۴. باعث می‌شود فرزندان در آینده خودشیفته شوند

بیشتر والدینی که بیش‌ از حد با فرزندانشان صمیمی‌اند، مدام در حال تعریف و تمجید از دستاوردهای آنها هستند. تعریف و تحسین اثرات خوبی دارند، به‌شرطی که به‌اندازه باشند. تحسین بیش‌ از حد کودکان باعث می‌شود افرادی خودشیفته بار بیایند. این افراد در آینده نیازمند تأیید مداوم‌اند و در صورتی که افراد از آنها تعریف نکنند، سرخورده می‌شوند.

چگونه در رابطه والدفرزندی تعادل ایجاد کنیم؟

هیچ پدر و مادری دوست ندارد احساس دیکتاتوربودن کند. مسلما شما فرزندانتان را دوست دارید، از بودن کنار آنها لذت می‌برید و می‌خواهید با آنها وقت بگذرانید. اینها به‌معنای این نیست که برای رسیدن به این اهداف از نقش والدبودن خود دست بکشید. روش‌هایی وجود دارد که می‌توانید تجربه‌هایی مشابه تجربه‌های دوستان با فرزندتان داشته باشید بدون اینکه وظایف والدینی خود را کنار بگذارید.

در واقع ایجاد رابطه دوستانه با فرزندان بسیار مهم است. محققان دریافته‌اند کودکانی که والدین صمیمی، حمایتگر و همدل دارند درس‌خوان‌ترند و کمتر درگیر دعوا یا مسائل حاشیه‌ای می‌شوند. می‌خواهید بدانید که چطور در با فرزندتان رابطه‌ای صمیمانه و متعادل برقرار کنید؟ مسلما وقتی فرزندتان هنوز کوچک است، همه تصمیمات را شما می‌گیرید، اما هرچه بزرگ‌تر شود، مستقل‌تر و خودمختارتر می‌شود و در این شرایط شما باید مانند مربی عمل کنید، راهنمایی‌اش کنید و به او هم اجازه بدهید در تصمیم‌گیری‌ها سهیم باشد.

البته سنی که در آن باید کم‌کم شروع به عقب‌نشینی کنید تا حد زیادی به میزان بلوغ و مسئولیت‌پذیری کودکان بستگی دارد. نکته قابل‌توجه دیگر این است که در این شرایط نباید او را کاملا آزاد بگذارید، قطعا با بزرگ‌شدن کودک قوانین و حدومرزهایی که برایش تعیین می‌کنید هم تغییر خواهند کرد.

همچنین می‌توانید به دنبال فرصت‌هایی برای گذراندن وقت با هم و انجام کارهایی باشید که هر دو از آنها لذت می‌برید. نکته مهم دیگر اینکه شما نباید تمام نیازهای خود به ارتباط دوستانه را با فرزندتان برآورده کنید؛ رابطه دوستانه با فرزند فقط باید بخشی از روابط دوستانه شما باشد. تقویت روابط صمیمی با دوستان و همسرتان هم اهمیت زیادی دارد. هر هفته زمانی را به وقت‌گذرانی با بزرگ‌سالان اختصاص دهید. انجام این کار به شما این امکان را می‌دهد که روابط باکیفیتی با دیگران برقرار کنید و بیش از حد به فرزندتان وابسته نشوید.

سخن پایانی

درباره رابطه دوستانه والدین با فرزندان قانونی یکسان و قطعی وجود ندارد. بهترین شیوه‌ای که می‌توانید در پیش بگیرید این است که شیوه فرزندپروری خود را با نیازهای فردی هر یک از فرزندانتان تطبیق دهید. بهتر است به‌جای اینکه دوست خوبی باشید، پدر و مادر خوبی باشید.

رابطه شما با فرزندتان چطور است؟ به‌نظرتان دوست‌بودن با فرزند مفید است یا مضر؟ لطفا نظرات و تجربیات ارزشمندتان را با ما و کاربران عزیزمان در میان بگذارید.

مهم‌ترین و سخت‌ترین وظیفه پدران و مادران تربیت فرزند است

تربیت کودکان شاد و سالم امروز، و انسان‌های موفق فردا