۵ جت نظامی سریع شوروی و روسیه_سیاه پوش

به گمان زیادً شگفتی‌برانگیز نخواهد می بود اگر بدانید که شدت یکی از عوامل کلیدی در طراحی هواپیماهای جنگنده، تهاجمی و رهگیر است. این ماشین‌های نظامی برای پرواز و دعوا به اهدافی که به آن‌ها نزدیک خواهد شد، نگه داری برتری هوایی و کارهای زیاد فرد دیگر منفعت گیری خواهد شد و شدت یکی از توانمندیهای مهم است که این ماموریت های را ممکن می‌سازد. از وقتی که اولین موتور جت در طول جنگ جهانی دوم روی یک هواپیمای آلمانی نصب شد، ارتش‌های جهان در حال گسترش مرزهای پیشرانه جت بوده‌اند، و اتحاد جماهیر شوروی و بعد از آن فدراسیون روسیه در این عرصه پیشرو بوده‌اند.

۱۰ فروند از بهترین جت های جنگنده ساخت روسیه؛ از Su-17 Fitter تا Su-57 Felon

روسیه در قسمت بزرگی از قرن بیستم و بیست‌ویکم مشغول گسترش هواپیماهای جنگی پرسرعت بوده است، و تعداد بسیاری از سریع‌ترین جنگنده‌های این سرزمین در دوران شوروی گسترش یافته‌اند. با این حال، برخی از مدل‌های جدیدتر نیز از سریع‌ترین جنگنده‌های مدرن می باشند. یقیناً باید در نظر داشت که ماشین‌های نظامی شوروی با همان سطح ایمنی معادل با همتایان غربی‌شان ساخته نمی‌شدند.

با این حال، دشوار است که از مهندسی نبوغ‌آمیزی که این هواپیماها را سریع تر از شدت صوت در آسمان به حرکت درمی‌آورد شگفت‌زده نشویم. برخی از سریع‌ترین هواپیماهای روسیه، جنگنده نیستند؛ بلکه بمب‌افکن می باشند. به این علت، تنوع بسیاری در نقطه تلاقی شدت و مهندسی روسی وجود دارد. از بین تعداد بسیاری از جت‌هایی که روسیه و شوروی از زمان اغاز تشکیل هواپیما در اغاز دهه ۱۹۰۰ ساخته‌اند، این پنج مورد سریع‌ترین‌هایی می باشند که به‌طور گسترده در نیروی هوایی روسیه و دیگر کشورها به کار گرفته شده‌اند.

۵- Tu-160 White Swan (۲.۰۵ ماخ)

هنگامی زیاد تر مردم به سریع‌ترین جت‌های روسی یا شوروی فکر می‌کنند، به گمان زیادً به یاد جنگنده‌ها می‌افتند. به‌هرحال، این هواپیماها برای انجام مأموریت‌هایشان باید با شدت بالا حرکت کنند، اما این نوشته علتنشد مهندسان شوروی از ساخت یک بمب‌افکن بسیار سریع دست بکشند. Tu-160 با نام مستعار White Swan به معنی «قوی سفید» یک بمب‌افکن سنگین مربوط به دوران شوروی است که تا این مدت هم به‌گفتن یکی از دو بمب‌افکن استراتژیک روسیه با موتور جت در خدمت است. Tu-160 هواپیمایی غول پیکر و مرگبار است که می‌تواند ۱۲ موشک کروز، از جمله نوع تجهیزبه کلاهک هسته‌ای و این چنین چندین نوع موشک دوربرد و بمب سقوط آزاد حمل کند.

نسخه جدیدتر آن یعنی Tu-160M2 که در سال ۲۰۲۱ معارفه شد، از چهار موتور توربوفن بعد‌سوز Kuznetsov NK-32 نیرو می‌گیرد. این موتورها قوت پیشرانه شگفت انگیز‌ای تشکیل می‌کنند. این بمب‌افکن می‌تواند با شدت ۲.۰۵ ماخ (۲,۵۰۹ کیلومتر بر ساعت) در آسمان پرواز کند، عددی که علتشده سریع‌ترین و سنگین‌ترین هواپیمایی باشد که قادر به دستیابی به این چنین سرعتی است. این هواپیما یک غول واقعی است؛ چرا که Tu-160 می‌تواند ۴۴٬۹۹۱ کیلوگرم مهمات حمل کند.

از نظر بُرد، Tu-160 از نظر تئوری می‌تواند تا مسافت ۱۸٬۹۷۷ کیلومتر پرواز کند، اما طبق معمولً تا نزدیک به ۱۲٬۳۰۰ کیلومتر در شرایط عادی برد دارد. شوروی این بمب‌افکن را در جواب به گسترش B-1 Lancer آمریکا طراحی کرد، و Tu-160 زیاد سریع تر از همتای آمریکایی‌اش است. حداکثر شدت لنسر ۱.۲ ماخ (۱,۴۸۲ کیلومتر بر ساعت) است، که علتمی بشود برتری در عرصه شدت با همتای روسی اش باشد. این بمب‌افکن ساخت شوروی نه تنها برای سرعتش مشهور شده و ۴۴ رکورد جهانی را به نام خود کرده، بلکه جثه و دوام خدمتش نیز به همان اندازه دیدنی است.

۴- Su-35 Super Flanker (۲.۲۵ ماخ)

سوخو Su-35 “سوپر فلنکر” یک جنگنده برتری هوایی دو موتوره است که اولین‌بار توسط اتحاد شوروی گسترش یافت. این هواپیما هم چنان در نیروی هوایی روسیه در خدمت بوده و مدل صادراتی آن به کشورهایی چون جمهوری خلق چین و الجزایر فروخته شده است. این هواپیما از نوع نسل بین رده یا میانی است که زیاد تر به آن نسل ۴++ حرف های می‌بشود و توانمندیهای قابل توجهی دارد. Su-35 تحت پروژه‌های مدرن‌سازی قرار گرفته و با جنگنده F-16 Fighting Falcon آمریکایی قابل قیاس است، با این تفاوت که به علت نداشتن ویژگی‌های پنهانکاری در سطح شبیه جنگنده های بین نسلی نیست.

جنگنده روسی Su-35 یا F-15EX آمریکایی؛ کدام‌ یک در نبرد تن به تن پیروز می‌بشود؟

Su-35 بسیار مانورپذیر است و رادارش می‌تواند اهداف هوایی را تا فاصله ۳۴۹ کیلومتری شناسایی کند. این جنگنده توسط دو موتور توربوفن Saturn/UFA AL-31F 117S با نازل‌های رانش‌برداری نیرو می‌گیرد. این موتورها بُردی برابر با ۱,۵۸۰ کیلومتر بدون نیاز به سوختگیری را فراهم می‌کنند، هرچند Su-35 می‌تواند میانه پرواز سوخت‌گیری کند و درنتیجه بُرد نامحدودی داشته باشد. از نظر شدت، Su-35 می‌تواند به عدد ۲.۲۵ ماخ (۲,۷۷۸ کیلومتر بر ساعت) برسد. بدون شک این شدت زیاد بالاست، و در حالی که Su-35 از تعداد بسیاری به‌روزرسانی‌های مدرن منفعت می‌برد، اما به اندازه برخی دیگر از جنگنده‌های روسی پیشرفته نیست.

با این حال، Su-35 جنگنده چشمگیری است و می‌تواند مجموعه‌ای گسترده از سیستم‌های تسلیحاتی و مهمات را حمل کند، از جمله موشک‌های هوا به هوا، موشک‌های هوا به زمین، موشک‌های کروز، بمب‌های هدایت‌شونده و غیرهدایت‌شونده، موشک‌های ضد رادار، موشک‌های تاکتیکی، موشک‌های ضد کشتی و موارد دیگر. این چنین این جنگنده روسی تجهیزبه انواع راکت، تجهیزات جنگ الکترونیک، سیستم اخلالگر، پرتابگر پوش‌بال و فلر، و یک توپ ۳۰ میلی‌متری برای درگیری نزدیک است.

۳- Su-27 Flanker (۲.۳۵ ماخ)

اتحاد جماهیر شوروی جنگنده Su-27 Flanker را در جواب به معارفه F-15 Eagle توسط ایالات متحده گسترش داد. همانند آن جنگنده نسل چهارم آمریکایی، Su-27 هم چنان در حال فعالیت است و از زمان معارفه‌اش در اغاز دهه ۱۹۸۰، دستخوش بروزرسانی‌های بسیاری شده است. Su-27 اوج طراحی هوانوردی شوروی می بود و یک جنگنده نسل چهارم زیاد توانمند محسوب می‌بشود. Su-27 دارای بُردی برابر با ۳,۸۹۹ کیلومتر است و از دو موتور توربوفن بعد‌سوز Saturn/Lyulka AL-31F با قوت پیشرانه ترکیبی ۵۵٬۱۱۴ پوند نیرو می‌گیرد.

F-16 Fighting Falcon یا Su-35 Flanker-E؛ افعی آمریکایی بهتر است یا مهاجم روسی؟

Su-27 می‌تواند به شدت ۲.۳۵ ماخ (۲,۹۰۱ کیلومتر بر ساعت) برسد و سقف پرواز آن ۱۸٬۰۰۰ متر است. این مدل آن‌قدر نزد شوروی و فدراسیون روسیه محبوب می بود که در نسخه‌های بسیاری گسترش و تشکیل شد. در واقع، Su-31 و Su-35 هر دو مدل‌های مشتق‌شده از Su-27 می باشند. بسته به نوع مأموریت، Su-27 می‌توانست از عملیات زمینی یا دریایی در هرجایی که روسیه بتواند نیروی نظامی خود را مستقر کند، حمایتنماید.

از نظر تسلیحات، Su-27 دارای یک توپ ۳۰ میلی‌متری و هشت جایگاه نصب مهمات خارجی است. این چنین این نوع جنگنده سوخو دو ریل برای نصب مهمات روی نوک بال دارد. این هواپیما می‌تواند به انواع موشک‌های هوا به هوا و بمب‌ها (از جمله بمب‌های خوشه‌ای) مسلح بشود. این چنین راکت‌پاد و پاد اخلالگر الکترونیکی نیز توسط این جنگنده روسی حمل می بشود. روسیه هم چنان از Su-27 منفعت گیری می‌کند، اما آن را به‌مرور زمان با هواپیماهای مدرن‌تر جانشین کرده است. امروزه کشورهایی همانند چین و حتی اوکراین نیز ناوگان‌هایی از Su-27 دارند.

۲- MiG-31 Foxhound (۲.۸۳ ماخ)

MiG-31 Foxhound یک جنگنده دیگر گسترش‌یافته برای نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی است که گسترش آن به دهه ۱۹۷۰ بازمی‌گردد. Foxhound یکی از سریع‌ترین هواپیماهای رزمی عملیاتی است که تا بحال ساخته شده، و با وجود این که بیشتر از ۴۵ سال از عمرش می‌گذرد، نیروهای هوافضای روسیه تا این مدت از آن منفعت گیری می‌کنند. اگر چه نسخه مدرن MiG-31 نسبت به نمونه قرن بیستمی ارتقاء یافته، اما ساختار مهم آن هم چنان پابرجاست. روسیه در جریان تهاجم به اوکراین از MiG-31 منفعت گیری کرده و این هواپیما در برابر پدافند هوایی و جنگنده‌های اوکراینی کارکرد قابل قبولی داشته است.

MiG-31 از دو موتور جت D30-F6 نیرو می‌گیرد که می‌توانند هواپیما را به شدت ۳.۲ ماخ (۳٬۹۴۹ کیلومتر بر ساعت) برسانند. این شدت از لحاظ فنی حداکثر شدت آن بوده، اما در عملیات‌های عادی با این چنین سرعتی پرواز نمی‌کند، چون بدنه برای تحمل این محدودیت طراحی نشده است. در نتیجه، شدت عملیاتی واقعی MiG-31 طبق معمولً به ۲.۸۳ ماخ (۳٬۴۹۴ کیلومتر بر ساعت) محدود می‌شد، که تا این مدت هم شدت زیاد قابل توجهی برای یک جنگنده است.

شدت برای MiG-31 زیاد حیاتی است، چراکه عمدتاً به‌گفتن یک رهگیر منفعت گیری می‌بشود که می‌تواند به‌شدت به موشک‌های کروز شلیک‌شده توسط دشمن برسد. در این نقش، MiG-31 می‌تواند جلوی برخورد این چنین موشک‌هایی به اهداف خودی را بگیرد و قادر است با دیگر جنگنده‌ها، پهپادها و هلیکوپترها نیز دچار بشود. این چنین میگ-۳۱ به‌گفتن اسکورت بمب‌افکن و برای مقابله با بمب‌افکن‌های استراتژیک از طریق برتری هوایی منفعت گیری می‌بشود. از نظر تسلیحاتی، MiG-31 حامل موشک‌های هوا به هوا، توپ ۳۰ میلی‌متری، موشک‌های برد بلند، موشک‌های هوا به زمین و انواع بمب‌های هدایت‌شونده لیزری است.

۱- MiG 25-Foxbat

میگ-۲۵ “فاکس‌بت” در زمان معارفه‌اش در سال ۱۹۷۰ یک جت ترسناک می بود، چون در تعداد بسیاری از جنبه‌ها در لبه فناوری آن دوران قرار داشت. گفتن این که MiG-25 سریع می بود، کم‌لطفی است؛ این جت سریع‌ترین جت رزمی تولیدشده در تاریخ است. این هواپیما آن‌قدر سریع می بود که می‌توانست هواپیمای جاسوسی SR-71 Black Bird ساخت ایالات متحده را رهگیری کند. در واقع، این هواپیما دومین هواپیمای عملیاتی سریع بعد از SR-71 است، که حداکثر سرعتش ۲.۸۶ ماخ (۳٬۵۲۸ کیلومتر بر ساعت) می بود.

MiG-25 همان توانایی سرعتی MiG-31 به گفتن جانشینش را داشت و می‌توانست به شدت ۳.۲ ماخ برسد. این کار با پشتیبانی دو موتور توربوجت Tumansky R-15B-300 ممکن می‌شد که با منفعت گیری از بعد‌سوز می‌توانستند مجموعاً ۴۵٬۰۰۰ پوند پیشرانه تشکیل کنند. این موتورها امکان دستیابی به شدت پایه ۲.۸۳ ماخ را برای فاکس بت فراهم می‌کردند؛ به این علت، اگرچه می‌توانست از این شدت فراتر رود، اما در عملیات عادی این چنین کاری نمی‌کرد، چون سختی بیشتر از حد به موتورها می‌توانست علتصدمه بشود.

یکی دیگر از ویژگی‌های مثبت MiG-25 سقف پرواز ۲۰٬۴۲۰ متری (۶۷,۰۰۰ فوت) آن می بود، که این جنگنده روسی را از دسترس تعداد بسیاری از هواپیماهای دشمن خارج می‌کرد. این هواپیما مصرف سوخت بالایی داشت، به این علت شعاع عملیاتی‌اش در حداکثر شدت تنها ۲۹۹ کیلومتر می بود. این چنین به‌علت جثه و وزن زیاد، میگ-۲۵ توان مانور محدودی داشت، به همین علت به‌گفتن رهگیر کارکرد زیاد بهتری نسبت به جنگنده نزدیک داشت. روسیه دیگر از MiG-25 منفعت گیری نمی‌کند و تنها کشورهای لیبی و سوریه هم چنان آن را در اختیار دارند.

۵ جت جنگنده برتر شوروی در دوران جنگ سرد که خلبانان آمریکایی از آن ها وحشت داشتند