امروز در فضا: حلقههای نپتون کشف شد_سیاه پوش
نوشته و ویرایش شده توسط مجله سیاه پوش
در ۲۲ آگوست ۱۹۸۹، کشف شد که سیاره نپتون دارای یک سیستم حلقهای است. وویجر ۲ در ۲۰ آگوست ۱۹۸۹، پنج روز قبل از نزدیکترین پروازش با این سیاره در ۲۵ آگوست، تصاویری از نپتون گرفته می بود. تصاویر وویجر ۲ حلقههای نپتون را کامل اما با تودههای روشن نشان میداد. این حلقهها همانند اورانوس و مشتری زیاد تاریک می باشند اما ترکیب آنها ناشناخته است.
حلقههای نپتون
حلقههای سیاره نپتون از پنج حلقه مهم راه اندازی شده است. در متراکمترین حالت، آنها با قسمتهای کمچگال حلقههای مهم زحل، همانند حلقه C و قسمت کاسینی قابل قیاس می باشند.
زیاد تر سیستم حلقهای نپتون ضعیف و غبارآلود است و از برخی جنبهها زیاد تر همانند حلقههای مشتری است. حلقههای نپتون به افتخار اخترشناسانی که کارهای مهمی روی این سیاره انجام دادهاند، نامگذاری شدهاند: «گیل، له وریه، لاسل، آراگو، و آدامز.»
نپتون این چنین دارای یک حلقه کمرنگ بدون نام است که همراستا با مدار قمر «گلتیا» است. سه قمر «نیاد»، «تالسا» و «دسپینا» بین حلقهها میچرخند.
آخرین مطالب
- چهار قابلیت تازه سری آیفون ۱۶ که فعلاً در دسترس قرار نمیگیرند_سیاه پوش
- قیاس تلفنهای هوشمند پرچمدار؛ آیفون ۱۶، گلکسی S24 و شیائومی ۱۴_سیاه پوش
- پیروزی آمیزترین گذر کاوشگر بپیکلمبو از کنار سیاره عطارد اتفاق افتاد_سیاه پوش
- کشف ربط احتمالی بین یک مورد فلج اطفال و نشت ویروس از آزمایشگاه_سیاه پوش
- پارلمان بریتانیا به گمان زیادً ایلان ماسک را برای بازدید حالت ایکس احضار میکند_سیاه پوش
حلقههای نپتون از مواد زیاد تیره ساخته شدهاند و نسبت گرد و غبار در آنها زیاد است. درحالیکه عمق نوری آنها کمتر از ۰.۱ است. کمانها محدوده باریکی از طولهای مداری را اشغال میکنند و بهطور قابلتوجهی پایدار می باشند و از زمان تشخیص اولیهشان در سال ۱۹۸۰، فقط اندکی تحول کردهاند.
کشف
اولین اشاره به وجود حلقهای اطراف نپتون به سال ۱۸۴۶ برمیگردد؛ وقتی که «ویلیام لاسل»، کاشف بزرگترین قمر نپتون، «تریتون»، فکر کرد حلقهای را در اطراف سیاره دیده است. اما ادعای او هیچ زمان قبول نشد و به گمان زیادً این یک خطای رصدی بوده است.
اولین کشف قابل مطمعن حلقه نپتونی در سال ۱۹۶۸ توسط اختفای ستارهای انجام شد، اگرچه این نتیجه تا سال ۱۹۷۷ که حلقههای اورانوس کشف شد مورد دقت قرار نگرفت. بلافاصله بعد از کشف حلقههای اورانوس، تیمی از دانشگاه «ویلانوا» اغاز به جستوجوی حلقههای اطراف نپتون کردند.
در ۲۴ مه ۱۹۸۱، آنها کم شدن درخشندگی یک ستاره را در طول اختفا مشاهده کردند. بااینحال، روشی که در آن ستاره کمنور شد، حلقه را نشان نمیداد. در دهه ۱۹۸۰، غیبت قمری بعدی نپتون، در ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۳، تبدیل کشف احتمالی یک حلقه شد. بااینحال، نتایج زمینی قطعی نبوده است. در طی شش سال سپس، تقریباً ۵۰ اختفای دیگر مشاهده شد که تنها نزدیک به یک سوم آنها نتایج مثبتی را به همراه داشت.
دانشمندان گمان میزدند که چیزی (به گمان زیادً کمانهای ناقص) در اطراف نپتون وجود دارد، اما ویژگیهای سیستم حلقه بهصورت یک راز باقی مانده است.
فضاپیمای وویجر ۲ حلقههای نپتونی را در طول پرواز خود از نپتون در سال ۱۹۸۹ کشف کرد. بعد از پرواز وویجر، مشاهدات اختفای زمینی قبلی مجدداً تجزیه و تحلیل شد و ویژگیهای کمان حلقه را همانند آنچه در دهه ۱۹۸۰ می بود، نشان داد، که تقریباً کاملاً با آنچه توسط وویجر ۲ یافت شد مطابقت داشت.
تصویربرداری از حلقههای نپتون
از زمان پرواز وویجر ۲، درخشانترین حلقهها (آدامز، لو و وریر) با تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپهای زمینی بهعلت پیشرفت در وضوح و قوت جمعآوری نور، تصویربرداری شدهاند. حلقههای ضعیفتر تا این مدت زیاد پایینتر از اغاز دید این تلسکوپها می باشند.
اما در سال ۲۰۲۲ تلسکوپ فضایی جیمز وب از آنها تصویربرداری کرد و اولین رصد حلقههای کمنورتر را از زمان پرواز وویجر ۲ انجام داد.
دسته بندی مطالب