پرندگان: بازماندگان خونگرم عصر دایناسورها_سیاه پوش

برای بیشتر از یک قرن، دیدگاه رایج بر این باور می بود که دایناسورها خزندگانی تنبل و بی تفاوت بوده اند که زیاد تر زمان خود را صرف آفتاب گرفتن می کردند. این برداشت با کشف شباهت‌های عمیق بین دایناسورها و پرندگان امروزی به طور چشمگیری تحول کرد.

به نقل از سرویس علمی رسانه فناوری تکنا، اجماع علمی جاری بر این است که پرندگان تنها بازماندگان انقراض دسته جمعی عظیم ۶۶ میلیون سال پیش می باشند و از نظر فنی، خود نوعی دایناسور محسوب می شوند. سوالی که نقل می بشود این است که چرا پرندگان برخلاف اکثر خزندگان امروزی، خونگرم می باشند؟

جواب این سوال نسبتاً ساده است: به گمان زیاد، اکثر دایناسورها نیز خونگرم بوده اند. پرندگان از گروهی متنوع از دایناسورهای دوپا به نام تروپود (Theropoda) تکامل یافته اند. این گروه شامل شکارچیان غول پیکر گوشتخوار همانند تیرانوسور رکس و این چنین گونه های کوچکتر همانند مونونیکوس به طول یک متر می شد.

پرندگان، همانند پستانداران، خونگرم یا درونگرم می باشند. این بدان معناست که آنها قادرند به طور جدا گانه دمای داخلی بدن خود را تنظیم کنند. جانوران درونگرم از متابولیسم بالاتری برخوردارند که به آن‌ها امکان تحرک و فعالیت‌های فیزیکی پرمشقت‌تری همانند پرواز را می‌دهد، اما برای نگه داری این انرژی نیازمند مصرف کالری بیشتری می باشند.

دکتر هالی وودوارد، استاد آناتومی و دیرینه‌شناسی در دانشگاه ایالتی اوکلاهما، در مصاحبه‌ای با مجله‌ی علمی لایو ساینس خاطر نشان کرد: «جانوران خونگرم عموماً از فعالیت بیشتری برخوردارند. آنها می توانند در طول شب نیز فعال باشند. خونگرمی یک استراتژی تکاملی به شمار می رود که به آنها امکان جستجوی غذا را حتی در زمان‌هایی که دیگر جانوران به علت سرمای محیط، کند و غیرفعال می باشند، می‌دهد.»

پرندگان عموماً متابولیسم بالاتری نسبت به پستانداران با اندازه شبیه دارند و دمای بدن خود را در محدوده ۴۱ تا ۴۳ درجه سانتیگراد (۱۰۶ تا ۱۰۹ درجه فارنهایت) نگه داری می کنند. برای مثال، مرغ‌های مگس‌خوار که بال‌های خود را با سرعتی حیرت انگیز بین ۷۲۰ تا ۵۴۰۰ بار در دقیقه به هم می زنند، نیاز دارند تقریباً نیمی از وزن بدن خود را به طور روزانه مصرف کنند و هر ۱۰ تا ۱۵ دقیقه عمل به تغذیه نمایند.

در روبه رو، جانوران بی تفاوت یا ectotherms همانند اکثر خزندگان و ماهی‌های امروزی برای تنظیم دمای بدن خود به محیط زیست اطراف وابسته می باشند. از آنجا که این جانوران انرژی بسیاری را صرف گرم کردن داخلی بدن نمی کنند، نیازی به خوردن منظم ندارند. به گفتن مثال، تمساح ها می توانند تا بیشتر از یک سال بدون غذا زنده بمانند.

برای سال‌ها، این فکر وجود داشت که خونسردی ویژگی مشترک همه خزندگان است، اعم از مدرن و باستان. دکتر جینگمای اکانر، سرپرست موقت قسمت خزندگان فسیلی در موزه فیلد شیکاگو، در اینباره به لایو ساینس او گفت: «فرضیه پردازی بر پایه حالت جانوران زنده درمورد اجداد آن‌ها زیاد تر ما را به گمراهی می‌کشاند.»

این دیدگاه با کشف نمونه فسیلی پرنده ‌همانند به نام داینونیکوس (Deinonychus) در اواخر دهه ۱۹۶۰ به طور چشمگیری تحول کرد. از آن زمان، پژوهشگران شواهد فیزیکی بسیاری یافته اند که نشان می دهد تعداد بسیاری از دایناسورها، از جمله پرندگان باستان، خونگرم بوده اند. وجود پر یکی از این نشانه‌ها است – پرها به نگه داری گرمای بدن جانوران پشتیبانی می‌کنند، که در جانوران بی تفاوت ضرورتی ندارد.

تحقیقات دکتر وودوارد بر روی ریزساختار بافت استخوانی متمرکز بوده است. یافته‌های او مشخص می کند که استخوان‌های جانوران خونگرم با استخوان‌های جانوران بی تفاوت تفاوت اساسی دارند. علت این کار آن است که خونسردها عموماً کندتر رشد می‌کنند. این شدت رشد در ساختار معدنی استخوان‌ها که دکتر وودوارد آن را به گفتن «الیاف‌های کوچک» توصیف می کند، منعکس می بشود.